Mijn laatste wens

Soms over dingen die ons allemaal wel bezighouden en een enkele keer over iets waar je normaal gesproken niet eens stil bij staat. Hooguit stil bij ligt.
Het is zover. Eindelijk ben ik dood.
Ik denk of liever dacht aan een doodsimpele kist voor mijzelf.

Luguber? Nou nee, gewoon realistisch. Ook ik heb niet het eeuwige leven. Als ik het tijdelijke met het eeuwige heb verruild zal mijn leven nog slechts een herinnering zijn.
Ik wil hoe dan ook gecremeerd worden, niet begraven. Weg is weg; geen jarenlange overbodige onderhoudswerkzaamheden voor nabestaanden aan mijn graf.
Keurig op tijd een kist besteld waarin ik doodstil blijf liggen wanneer familie, mijn twee vrienden en talloze onbekende kennissen en belangstellenden nog de laatste eer komen bewijzen. Vooral dat woord bewijzen doet de deur dicht. De bekende taferelen en rituelen. Een plichtmatige speech waaruit vooral blijkt wat een prachtig mens ik altijd ben geweest. Heeft mij bij leven nog nooit iemand verteld.

Als alle aanwezigen het wel mooi geweest vinden komt dan toch het moment waarop mijn restanten definitief van de aardkloot gaan verdwijnen. Ik vertrek; geen mens weet waarheen.
Desnoods een allerlaatste traantje en dan hup, de fik erin. Een enkele nabestaande krijgt desgewenst als souvenir nog een urn met de as van de overledene. In dit geval dus van mij maar volgens mij zal er meer as van die kist in zitten dan van mij zelf. Het kan ook zijn dat ze die as gewoon op voorraad hebben. Wat speelt zich af in die voor buitenstaanders onzichtbare ruimte van het crematorium?
Ik gun mijn nabestaanden van harte dat ooit mijn tijd gekomen zal zijn en dat zij dat uitbundig gaan vieren. Maar ik wil ook dat zij een urn krijgen waar alleen maar as van mijzelf in zit, niet van een houten kist of uit voorraad leverbaar.

Mijn laatste wens is simpel.
Mijn lijk -zonder kist- wordt verbrand en de kist wordt even later weer ongeschonden keurig bij de nabestaanden afgeleverd. Voor hergebruik. Ook mijn vrouw zal er tenslotte een keer aan moeten geloven. Kan in diezelfde kist; is tenslotte maar één keer gebruikt. Op Marktplaats kan ik een gebruikte tandenborstel verkopen maar doodskisten raak je aan de straatstenen niet kwijt.

Is dit een onzinnige gedachte?
Waarom? Pure waanzin om een kist te verbranden die slechts een paar dagen is gebruikt. Die ga je toch niet zomaar verbranden?! Ik denk aan het milieu. Eco, hergebruik en zo, spiksplinternieuw materiaal. Ik kijk ook naar de prijzen. Variërend van een paar honderd euro tot ruim duizend. Jawel, duizend euro voor een paar simpele planken! Voor dat geld krijg je er wel allerlei onzinnige tierelantijntjes bij. Duizend euro en dan de vlam in de pijp. Waar zijn we mee bezig?

Schei uit met die onzin. Ik wil hoe dan ook die simpele kist van een paar honderd euro. Desnoods timmer ik ‘m zelf in mekaar als mij de tijd gegeven is. Eenvoudig vuren- of grenenhout uit de bouwmarkt; ongelakt. Honderdzestien euro, thuis bezorgd en wel. Ik ga timmeren en denk aan die achterlijke prijs van duizend euro….. Ik laat mij niet zomaar kisten.

Hoe zou het in werkelijkheid zijn?
Het moment waarop een lijk in die oven verdwijnt is voor niemand zichtbaar. Wordt die kist ook verbrand of eerst keurig gescheiden en daarna als nieuw gewoon doorverkocht aan een volgende kandidaat? Afval scheiden is in. Of het ook gebeurt?

Dat zou ik wel eens willen weten.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje