Het jaar 2016 is bijna voorbij.
Traditioneel de tijd van het jaar om even terug te kijken naar wat er allemaal is geweest en de balans op te maken. Mooie, heftige of ontroerende momenten in je eigen leven maar evenzeer droeve en schokkende gebeurtenissen in de wereld om je heen.
Ik realiseer mij dat er ook in dit jaar toch wel veel is gebeurd. Ook momenten van Verrek ja, dat was er ook nog dit jaar of Was dat dit jaar? Ik dacht al langer geleden. Herken je vast.
De mondiale blikvanger zijn natuurlijk de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Tegen alle verwachtingen in verliest Clinton en komt Trump er al dan niet met gesjoemel als winnaar uit naar voren. De brallerige en vaak weerzinwekkende verkiezingsretoriek in gedachten houdt de wereld de adem in. Deze kwekkende blaaskaak wordt dus de machtigste man op aarde. Een arrogante, eigenzinnige narcist die alleen maar heilige huisjes omver trapt of zal hij toch een wereldverbeteraar blijken te zijn?
Wat dichter bij huis: de Brexit. Cameron heeft de gok gewaagd en verloren. Ach, het is politiek en de onderhandelingen met de EU moeten nog beginnen. Van die soep en zo heet en zo.
Ook andere Europese landen beginnen zich te roeren. Opkomend populisme en positie, bemoeizucht en macht van de EU komen alsmaar meer onder druk te staan. De EU is geen vanzelfsprekendheid meer en zal z’n bestaansrecht moeten bewijzen.
Vrijheid van meningsuiting en privacy zijn in onze Westerse samenleving een groot goed. Die moeten we koesteren. Ook in 2016 worden de grenzen van het toelaatbare steeds weer opgezocht. Diezelfde begrippen dreigen regelmatig te ontsporen en een normale, veilige maatschappij te verlammen. Wat is nog gezond en normaal?
Nu ik toch in Europa ben gaan de gedachten weer terug naar de terroristische aanslagen in Parijs, Nice, Brussel, Berlijn. Europa schrikt wakker en is geschokt want dat is toch alleen iets voor in de rest van de wereld? Dat zoiets daar gebeurt snappen we (?!) maar nu komt het wel erg dichtbij. Een kwestie van tijd en wachten op een volgende aanslag binnen ons eigen Europa.
Die komt, de vraag is alleen waar, wanneer en in welke omvang.
De ontwikkelingen en chaos in Turkije vervullen ook Europa met afschuw. Nog een stukje verder naar het oosten en we belanden in Irak, Syrië. Syrië wordt al vijf jaar geteisterd door een niet aflatende oorlog waarin honderdduizenden zijn gedood, miljoenen gevlucht. De afgrijselijke en mensonterende beelden uit het volledig verwoeste Oost-Aleppo schokken de wereld en staan op ieders netvlies gebrand. De inwoners zitten als ratten in de val. Gebrek aan alles: medische zorg, eten, drinken. Zelfs scholen en ziekenhuizen worden gebombardeerd, getraumatiseerde kinderen die niet meer kunnen lachen; ze kunnen niet eens meer huilen.
Veiligheid, blijheid, geluk, vrede. Zij kunnen er slechts van dromen.
De niets ontziende dictator vernietigt z’n eigen volk, tientallen groepen rebellen met tegengestelde belangen mengen zich in de strijd. Het Syrische regime noemt hen terroristen. De grootmachten Amerika en Rusland bemoeien zich ermee, elk met weer z’n eigen belangen. Voor velen draait het alleen maar om een niet te stillen honger naar uitbreiding van het territorium en macht.
L’histoire se répète; de Koude Oorlog is er weer.
De Olympische Spelen in Rio de Janeiro.
Puur genieten van prachtige sportmannen en -vrouwen met hun topprestaties. Natuurlijk is er ook teleurstelling en een enkel schaduwrandje. Ik ga niemand met name noemen maar Nederland komt trots thuis met 19 medailles: 8 goud, 7 zilver en 4 brons. Van de 78 deelnemende landen eindigt Nederland op een mooie 11e plaats. Waar een klein land groot in kan zijn.
Triest dat er zo weinig aandacht is geweest voor de Paralympics. Niet commercieel genoeg.
Natuurlijk kijken we ieder jaar ook weer naar de bekende overledenen.
In de sportwereld schokt natuurlijk het overlijden van Johan Cruijff. Johan was gewoon van ons allemaal, ook internationaal een fenomeen, idool en voorbeeld voor velen.
Mohammed Ali (Cassius Clay). Velen staan in zijn topjaren midden in de nacht op om hem in actie te zien. In de politiek arena natuurlijk Simon Peres en Fidel Castro, allebei na een langdurig ziekbed.
Ik spring een paar dagen vooruit en dan zit ik in 2017.
Ik heb maar één goed voornemen: gewoon mijzelf blijven en van iedere dag proberen te genieten. Meestal lukt dat, vaak ook niet. Met mijn aangeboren optimisme sla ik mij er meestal wel weer doorheen. Om de woorden van Godfried Bomans te gebruiken: De kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is.
Met die gedachten kom ik een heel eind.
Ik wens het iedereen toe.
Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
