Ik vind legpuzzel heerlijk om te doen, maar soms heb ik van die momenten dat ik het gewoon uit frustratie weer uit elkaar wil halen. Het schiet maar niet op. Ik doe een legpuzzel alleen in de winterperiode en ik was al twee winters met die ene puzzel bezig. Ik had tegen mijzelf gezegd, deze winter moet het af, anders gaat die gewoon de doos in. Het is mij gelukt, hij is af!
Wat een heerlijk gevoel is het als je het laatste stukje neerlegt en met trots op je puzzel kan kijken en denken, al die frustraties was het toch wel waard. En toch beschouw ik legpuzzelen als een ontspannende activiteit.
Maar ja, en nu… ik rits de puzzelkoffer dicht en laat die voor een paar weken staan tot ik weer een weekend voor mijzelf heb. Hup, de koffer gaat dan weer open en tja… tjeetje… hup de puzzel gaat zonder pardon uit elkaar. Tijd voor een nieuwe puzzel, puzzel nummer zes van Anton Pieck. Ik ben een grote fan van Anton Pieck en heb 10 puzzels van hem liggen.
Vanzelfsprekend begin ik de puzzelstukjes te sorteren om de randen te vinden. Want echt een puzzel zonder rand… Ik heb er een en die heb ik met plezier uitgeleend want ik kan niet puzzelen zonder rand. Waar moet ik dan beginnen? Helemaal erg als de achtergrond egaal van kleur is en diverse honden overal worden herhaald! Hoe moet je dan beginnen? Blij dat ik lekker bezig kon zijn om een rand te vinden en in elkaar te zetten.
Het irritante van perfectionist zijn, is namelijk een stukje van een rand missen. Ondanks het feit dat ik goed heb opgelet, is er toch een puzzelstukje met rand in de doos gekomen bij de puzzelstukjes zonder rand! En serieus… het irriteert mij mateloos dat ik dat ene stukje mis, de rand is dan niet compleet. Dus loop ik weer die stukjes na en gelukkig hoefde ik niet al die stukjes opnieuw door handen te nemen, hooguit de helft voor ik het gevonden had.
De rand ligt er nu en hier en daar zijn er herkenningspunten, vooral rode kleuren die gelukkig verschillende tinten rood hebben. Dan is het weer tijd om de puzzelkoffer dicht te ritsen. Mogelijk als een goede vriend van mij hier is voor een weekendje dat hij ook even vrolijk mee helpt. Want ook hij vindt puzzelen ontspannend. Het heerlijke aan zo puzzelkoffer is dat ik het gerust kan laten staan zonder bang te zijn dat er stof op de puzzel komt. Want een puzzel stofzuigen gaat niet of althans beter gezegd, lijkt mij niet zo verstandig! En ik kan wel met een plumeau erover heen gaan, maar als er nog niet zoveel stukjes liggen dan verschuif je de puzzelstukken. Dan ben je uren bezig om na te denken en uit te zoeken waarom dat ene stukje daar ligt.
En toch is het ontspannend om te doen!
