In de kliniek

De eerste week zit erop.
Dagen kabbelen voorbij; alles vooral heel rustig aan. Acclimatiseren, eraan wennen dat ik een tijd niet meer thuis zal zijn. Bezigheidstherapieën, ruimschoots momenten van rust voor ieder die daar behoefte aan heeft. Afstand nemen en even weg van de drukte van alledag.

De eerste vijf dagen ben ik verplicht om op de afdeling (met groot terras) te blijven; niet de straat op. Alleen om 19.00 uur een wandelingetje onder begeleiding van personeel. Ik vind het prima. Ik weet waar ik aan begonnen ben en zit inmiddels op de zevende dag. Iedere dag kan ik nu een paar keer één tot anderhalf uur op eigen houtje ergens naar toe gaan. Langer mag maar dan moet je planning met wat je gaat doen worden goedgekeurd. Heb ik even geen behoefte aan.
Op de afdeling gelden strikte regels. Terecht, dezelfde structuur en duidelijkheid voor iedereen. Vaste begin- en eindtijden voor ontbijt, lunch en avondeten. Vier keer per dag vaste medicatietijden, per week inroostering voor corveediensten en nog zo wat.

Voor de rest staat de hele dag de tv aan. De een verveelt zich dood en een ander probeert er toch wat van te maken. Ik heb wat boeken meegenomen maar de zin en concentratie ontbreken volledig. Komt wel en anders niet. Wel iedere dag een paar puzzeltjes maken. Zoals altijd kom ik met mijn positieve instelling, optimisme en op z’n tijd wat humor ook nu weer een heel eind. Vervelen doe ik mij niet. In fysieke zin doe ik echt helemaal niks maar toch ben ik ’s avonds doodmoe en ga ik redelijk vroeg naar bed, net als thuis. Gelukkig slaap ik vanaf de eerste dag telkens als een blok.

Het weekprogramma omvat ook verschillende therapieën. Een aantal keren fysio en fitness, bezig zijn in tuin of kas, muziektherapie. Zowel actief muziek maken als bewust luisteren naar door de deelnemers zelf gekozen muziek. Wat doet zo’n nummer met je, waarom heb je dat gekozen? Prachtig. Relatief veel aandacht ook voor creativiteit, variërend van pen, kleur en papier tot houtbewerking en alles wat daar tussen zit. Verzin maar wat en het kan. Puur genieten.
Er is veel personeel op de afdeling. Vooral jongere vrouwen, slechts een enkele man. Bovendien biedt de afdeling plaats aan een tien- tot vijftiental studentes die hier hun stagetijd invullen.
De individuele kamers zijn mooi en ruim, een prima keuken die zorgt voor gevarieerde en lekkere menu’s. Een belangrijke randvoorwaarde voor een fijn verblijf.

Het belangrijkst vind ik de groep waar ik in zit.
Die groep telt slechts elf patiënten. Heel uiteenlopende personages maar het klikt geweldig. Heb je pech dan beland je in een verzameling narcistische egotrippers. Qua sfeer en saamhorigheid is het totaal beduidend meer dan de som der delen. Oprechte aandacht voor de ander, respect en behulpzaamheid zijn vanzelfsprekend. Prachtig als ik zie hoe iedereen belangstellend is voor het verhaal van wie dan ook uit de groep. Soms is een luisterend oor alleen al voldoende, een hart onder de riem en steun voor wie het moeilijk heeft. Iedereen voelt feilloos aan wat een ander bedoelt en voelt. Een half woord is vaak voldoende. Regelmatig ook heel persoonlijke, diepgaande en wat meer filosoferende gesprekken over waarden die in het leven écht belangrijk zijn. Wat heb ik dat al die jaren gemist: die sociale contacten. Voor de meeste mensen vanzelfsprekend. Wat het belang daarvan is, weet je pas als je ze mist. Weet ik helaas alles van. Hier geniet ik.

Ik zie bij een aantal groepsleden de combinatie depressie in welke vorm en intensiteit dan ook en alcohol of drugs. De een raakt werkloos, gaat aan drank of drugs en belandt vervolgens in depressiviteit. Een ander is door welke omstandigheid dan ook depressief geworden, gaat drinken om de werkelijkheid te verdoezelen en raakt verzeild in een hopeloos neerwaartse spiraal. Ook komt die combinatie voor waarbij tevens sprake is van echtscheiding. De partner trekt het niet meer en zet er een punt achter. Ieder levensverhaal is uniek.
Als ik naar die verhalen luister, denk ik tegelijkertijd aan al die mensen die zonder enige kennis van zaken lekker ongenuanceerd nogal eens het oordeel rondbazuinen: zelf schuld. Gruwel. Ze hebben geen flauw idee waar ze het over hebben.

Natuurlijk wordt er ook heel wat afgelachen; doe ik graag aan mee.
Bij het eten zijn er altijd minimaal twee personeelsleden die aanschuiven of er gewoon bij zitten.
Op de tweede dag krijgen we soep. Ik steek de bijhorende soeplepel in mijn broekzak en hou quasi verontwaardigd een theelepeltje omhoog. Tegen één van de begeleidsters zeg ik: kijk wat ze mij geflikt hebben. Zij loopt naar de keuken en als ze terugkomt zit ik gewoon soep te eten met de bijbehorende lepel. Sindsdien ga ik hier als mr Bean door het leven. Gelukkig zijn er meer mensen in de groep die van humor houden.

Volgende week zal het precies zo gaan als deze eerste week. Daarna begint in ieder geval voor mij het echte werk en gaan we structureel aan de slag met mijn chronische depressie. Dat zal relatief zwaar worden en langere tijd gaan duren; in ieder geval pittig maatwerk. Daar heb ik om gevraagd en dat ga ik eindelijk krijgen.

Ik ben er klaar voor.
Het gaat mij lukken.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje