Tureluurs

Er is nogal wat gebeurd deze week.
Soms verzuip ik in alles wat ik toch maar even “moet” verwerken.
Als doorsnee boerenlul trek ik…

…een conclusie. Moet ik van alles wat vinden? Dacht het niet. Ik kijk in de spiegel en vraag mij af of de wereld zit te wachten op wat ik allemaal vind. Gewoon, in het algemeen over van alles en zo. Nee dus.

Nog voordat de week is begonnen word ik overspoeld met berichten over Feyenoord. Ik zie beelden op tv van meer dan uitzinnige fans. Rotterdam is helemaal in de ban van dat cluppie. Altijd al geweest maar dit jaar met een extra cachet: de schaal! Achttien jaar op gewacht. Gewacht? Had dan in vorige jaren beter je best gedaan.
Ik heb weinig met voetbal maar toch. Dirk Kuijt neemt als speler afscheid van het betaalde voetbal. Een speler die ik bewonder: een vechter die er altijd is, vooral ook als hij echt nodig is. Die uitstraling die hij heeft als mens. Die hattrick zij ‘m zo gegund.
Het is slechts wachten op zijn levensverhaal tot nu toe: een bestseller. De commercie heeft z’n slag allang geslagen: ligt binnen een paar maanden in de winkel.

In zijn schaduw heeft ook Ron Jans afscheid genomen als trainer van PEC Zwolle. De meest sympathieke trainer ooit. Oprecht en altijd weer die lach. Als ie verloren heeft, maakt hij eerst de tegenstander met dat o zo eigen lachje een welgemeend compliment. En dan een open analyse van de eigen prestaties. Wordt geen bestseller. Prachtmens.

Natuurlijk lees ik ook wel eens wat over ene Trump.
Hij blijkt president te zijn van de Verenigde Staten. Doorgaans beoordeel ik mensen op wat ze doen, niet op wat ze pretenderen te zijn. Hij leutert over klimaatverandering; veegt er kennelijk zijn kont mee af. Is zijn bouwsteentjes van Lego nooit vergeten en gaat muren bouwen. Met Lego; zielig. Met onzin bouw je nog geen trottoir.

Maar weer effe googlen op “Trump lekt”. Komt prompt een reclame voorbij over luiers. Maar liefst een hele dag lekvrij. Het Witte Huis is not amused over mijn aanbod om de komende maanden alle luiers voor die knul te financieren. Zolang hij nog in de illusie verkeert de machtigste man op aarde te zijn. Ik wacht op het moment dat Amerikanen massaal bevestigen wat die brallerige narcist zelf heeft gezegd: het presidentschap is toch wat anders dan ik mij erbij had voorgesteld. Ik kan de wereld echt veranderen maar de media hebben mij kapotgemaakt. Af door de zijdeur.
Laat dat joch alsjeblieft weer met zijn miljarden spelen. Een kinderhand is gauw gevuld. Het woord impeachment alleen al klinkt mij als muziek in de oren. Voor de rest heb ik niks tegen die man.

De kabinetsformatie.
Edith Schippers, die vrouw met ballen, trekt de stekker eruit.
Alle vingertjes wijzen naar Jesse Klaver maar toch. Zou Buma weer eens dwarsliggen? D66 de lachende derde? Het volk gniffelt en grinnikt. Rutte is akelig stil. Politieke acteurs in optima forma.
Ik wacht op dat kabinet zonder VVD.

En zo hobbelt iedere week maar weer voorbij.
Wil ik alles weten? Dacht het niet. Ik raak er steeds meer van doordrongen dat het verstand toch echt met de jaren komt. De werkelijkheid regelmatig wat relativeren en soms in het belachelijke trekken. Mag dat? Natuurlijk mag dat.

Ik word helemaal tureluurs van mijn eigen stukje.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje