UWV en ik zijn niet bepaald elkaars vriendjes. Een eufemisme. Desondanks werd ik uitgenodigd om eind september 2011 iets te komen vertellen over mijn boek “Van werkloos tot depressief”. Notabene in de Jaarbeurs in Utrecht, voor zo’n 400 man. Bovendien kreeg iedere bezoeker een exemplaar van mijn boek mee. Eerlijk is eerlijk: een royale geste van UWV!
De organisatoren van die dag hadden mijn boek gelezen. Ook het hoofd PR en zelfs een lid van de Raad van Bestuur. Ze wisten dus dat ik nogal forse kritiek had op hun eigen organisatie. Daarbij speelde ook nog eens mee dat ik UWV zowel van binnenuit kende als voormalig arbeidsdeskundige maar ook van buitenaf als uitkeringsgerechtigde. Meer dan sympathiek om dan ook juist mij uit te nodigen! Dat getuigt toch wel van lef!
UWV organiseert ieder jaar een landelijke zogenaamde “Professionaleringsdag” voor eigen medewerkers. Zo dus ook op 27 september 2011. Uiteraard varieert het onderwerp ieder jaar. Deze keer was het thema “Meer met minder”. Steeds minder budget terwijl zeker ook vanuit de politiek alsmaar hogere productie-eisen worden gesteld en meer resultaten worden verwacht.
En daar zat ik dan als een van de vier mensen die iets gingen vertellen. Naast Seth Gaaikema nog wel. Ik kende hem wel, hij mij niet. Columnist Max Pam beet de spits af en kwam zijn verhaal vertellen. Nou ja, meer voorlezen maar dat hoort bij een voordracht door een columnist. Over ieder woordje en de plaats daarvan in de zin is uiteraard vooraf al goed nagedacht.
Na hem Seth Gaaikema.
Seth had het in zijn presentie onder andere over het programma “Geheugentraining” van omroep Max. Vooral voor mensen die wat ouder zijn. Slagter, presentator bij MAX, vroeg een dame van ruim 80 jaar om zich een boodschappenlijstje te herinneren. Een boodschappenlijstje. De dame vroeg: “Is het rode kool”?
“Nee”, zei Slagter.
“Zijn het bietjes?” vroeg de dame.
“Nee”, zei Slagter, “het zijn worteltjes maar ik reken het wel goed.”
Uiteraard ligt dan de hele zaal in een deuk.
Seth kondigde ook zijn nieuwe show aan waarmee hij weer het land in zou gaan: “Het mooiste komt nog”. Een geweldige titel; Seth is ruim 70. Respect!
En jawel, meteen daarna was ik aan de beurt.
Een interview. Met een beetje, nou ja, heel veel fantasie kun je dus zeggen dat Seth in het voorprogramma zat. Wel even lastig als je na zo’n fenomeen ook zelf nog iets wilt vertellen.
Ik had er geen last van. Ik vertelde gewoon mijn eigen verhaal. Wel een beginnersfout: de interviewer niet steeds aankijken. Mijn blik dwaalde een paar keer af naar de zaal. Kan gebeuren; ik was al zo’n tien jaar niet meer in de publiciteit geweest. Ik heb de beelden teruggezien dus dat gebeurt mij nooit meer, weet ik voor een volgende keer.
Na mij kwam nog Jeroen Busscher, managementconsultant. Die dag ging zijn presentatie over timemanagement. Geweldig! Hij was ook de enige inleider die het hele podium gebruikte om zijn verhaal, zijn boodschap, te presenteren. Zowel verbaal als non-verbaal wist hij het publiek mooi te bespelen.
Qua verschillende manieren van presenteren heb ik op die dag veel geleerd. Mooi!
In eerdere columns heb ik al geschreven over mijn depressiviteit.
Daarover zal ik ook de komende maanden gaan schrijven, maar dan meer de diepte in. Er is immers meer nodig dan alleen maar langdurige werkloosheid om depressief te worden.
Daar moet je wel iets voor doen, daar moet je iemand voor zijn.
En daarover ga ik het hebben.
