Gebeurt mij weer

Drie jaar geleden breek ik mijn rechter kuit- en scheenbeen.
Is dat erg? Nee. Leuk dan? Ook niet maar er valt mee te leven; is wel tijdelijk lastig. Op zich simpel: opereren, wat weken gips erom en dan weer geleidelijk aan de draad oppakken. Voor je het weet ben je weer de oude. Er zijn wel erger dingen in het leven.

Bij mij loopt het allemaal anders. Een dag na de breuk word ik geopereerd. In plaats van gips komt er een metalen pen in het been om het spul weer in de juiste positie aan elkaar te laten groeien. Tijdelijk nog een extra ondersteuning van het onderbeen en daar gaan we weer.
Het gaat een tijdje goed en dan begint het. Permanent forse ontstekingen. Een antibioticum helpt maar na die kuur begint de ellende opnieuw. Bij een controle kan zo een metalen stift zonder punt meer dan een centimeter in het been worden gestoken. Slik; alsof ik aan het rotten ben. Ik beland voor een paar weken in het ziekenhuis en krijg iedere dag vier keer een infuus met diverse antibiotica. Dat helpt ook weer tijdelijk en dan begint alles weer van voren af aan. Kennelijk blijft mijn lijf zo reageren op die metalen pen. De chirurg besluit dan ook om die er weer uit te halen.

Sindsdien krijg ik langzaamaan steeds meer een doof gevoel in mijn onderbeen. Regelmatig voel ik mijn been nauwelijks. Lopen gaat met de week moeilijker. Foto’s, allerlei soorten scans; ze vinden geen oorzaak. De laatste weken voel ik me overdag regelmatig nogal duizelig. Geen idee waarom maar in combinatie met dat dove gevoel gaat dat onlangs een paar keer mis. Ik kiep opeens om. Een paar weken geleden zit ik wat te lezen, sta op en daar ga ik onderuit. Twee voortanden kwijt. Ik ga langs bij de tandarts en over twee dagen repareert hij het spul alvast tijdelijk.
Een dag later kan ik ’s avonds van het ene op het andere moment niet meer lopen. Zomaar opeens. Mijn voet is helemaal opgezwollen, rood en doet giga veel pijn; ik kan er niet eens op staan. Ik moet mij vasthouden aan tafels, stoelen, muren; gewoon, vanwege de pijn. De huisarts komt de dag erna langs en belt meteen voor een afspraak met chirurgie. Kan ik een dag later terecht. Tandarts moet ik annuleren; ik kom niet eens tot aan m’n eigen voordeur.

De chirurg en ik kennen mekaar van eerdere operaties. Weer foto’s en een scan. Kennelijk is daarop niets bijzonders te zien. Diagnose: waarschijnlijk een forse ontsteking. Een week een antibioticum, rust en over vier dagen terug voor controle. Bij verergering voor die tijd meteen bellen. In de dagen erna beginnen mijn tenen lichtelijk blauw te worden.
Vier dagen later tref ik een andere chirurg. Ook wij kennen elkaar. Hij luistert naar mijn verhaal en bekijkt de voet. Dan bestudeert ook hij de foto’s en scan van vier dagen geleden: langzaam, heel nauwkeurig, beeld voor beeld. Zijn diagnose: volgens mij zit er geen ontsteking maar een kleine botbreuk. Kijk, daar. Die heeft scherpe randen en dat betekent dat die zeer recent is ontstaan. Zou gebeurd kunnen zijn bij een val in de afgelopen drie weken. Geen idee; film ben ik kwijt.
Ik krijg een zogeheten walker met oppompbaar luchtkussentje als extra steun voor de voet. Een soort meer dan forse skischoen als alternatief voor loopgips; drie weken en daarna afbouwen. Goed op lopen? Nee, wel verantwoord voortbewegen. Kan in bed en bij douchen tenminste af.

Bij eerdere scans hebben ze vorig jaar toevallig een miniscuul vlekje ontdekt in mijn linkerlong. Te klein om te beoordelen wat het is. Sindsdien kom ik halfjaarlijks bij de longarts. Zo ook vorige week. Vlekje blijkt gegroeid, vermoedelijk kwaadaardig. Komende weken krijg ik nog een paar onderzoeken en een kijkoperatie. Ik laat het allemaal lekker over mij heen waaien. Mij druk maken heeft geen enkele zin. Best wel handig dat ik een eeuwig optimist ben die altijd positief probeert te denken.

De komende weken moet ik dus mijn been vooral rust gunnen.
Niet echt een straf tijdens het WK voetbal.
Ik ben maar weer een bofkont.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundels Vis op vrijdag en Ik hengel maar wat!

[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
[bol_product_links block_id=”bol_5a3418acac9a0_selected-products” products=”9200000086862039″ name=”Ik hengel maar wat rob” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje