Hoe gaat het straks verder? Die vraag houd mij nu erg bezig, want de datum van 21 april komt dichterbij. Dan besluit de regering hoe wij verder moeten gaan in de nieuwe vorm van de samenleving.
Gaan de scholen weer open? Zo ja, in welke vorm? In ieder geval gaat de school aan het eind van het schooljaar kijken hoe ik mijn stage na de zomer kan vervolgen. Want ik kom nu natuurlijk uren tekort. Ze gaan in ieder geval er voor zorgen dat ik mijn stage daar kan afmaken, alleen in welke groep, bij wie en dergelijke kunnen ze nu niet zeggen. Want er stromen ook leerlingen uit naar het reguliere onderwijs. Dus de groepssamenstelling wordt dan anders.
Gaan binnenkort de horeca’s, museums, bioscopen en dergelijke weer open? Daar kom ik dan met de vraag… mag ik dan wel met vrienden naar de bios of uit eten? Want het punt is, zoals ik het op dit moment begrijp, mogen mensen van hetzelfde huishouden er eventueel wel op uit. Dan denk ik… eigenlijk oneerlijk want ik ben een alleenstaande dus dat houdt in dat ik gewoonweg niet dat soort dingen met vrienden kan doen. Met andere woorden, voor mij staat dan het sociale leven nog steeds op halt. Of ben ik gewoon aan het doemdenken…
Verder probeer ik een verdriet een plek geven. Mw. B., bij wie ik al 14 jaar langs ga, is overleden. Begin maart heb ik haar nog gezien en vlak daarna lag zij in het ziekenhuis vanwege een lekkende hartklep, vochtophoping in haar longen en falende nieren. Al gauw was zij weer thuis. Toen heb ik haar nog even gesproken. Helaas ging het al snel weer slechter en moest zij weer in het ziekenhuis worden opgenomen. Uit onderzoek bleek dat zij ook nog het coronavirus had opgelopen, tja… 88 en een slechte gezondheid, dan slaat het virus toe. Het is op dit moment voor mij nog gewoon onwerkelijk. Zij was door de jaren heen op een bepaalde manier een soort tante geworden. Ik genoot van haar humor die soms zwartgallig was. Maar ik was voor haar ook een uitlaatklep, iemand waar zij even over haar zorgen kon praten, over haar verdriet, dat zij niet wilde of kon delen met haar kinderen. Wel ben ik blij dat haar cadeautje voor haar tweede achterkleinkind op tijd af was. Ondanks haar slechtziendheid was zij altijd creatief bezig. En zij had voor het nieuwe achterkleinkind een vilten boekje gemaakt. Wat zal het voor dat gezin een rare periode zijn. Want als het goed is, is de kleine vorige week geboren en zij is vorig week begraven. Dan is het leven en dood dichtbij elkaar. Ik had bewondering voor haar.
Het zal wennen zijn om niet meer op te schrijven dat ik haar even moet bellen.
Ondertussen staat mijn studie niet stil. De praktijkopdrachten staan wel stil maar enkele andere onderdelen kunnen wel gewoon doorgaan. Op dit moment ben ik bezig om te leren voor het rekenexamen, dat heb ik op 22 juni. Ik besef dat ik sommige dingen gewoon niet moet begrijpen of althans… hun logica is niet de mijne en ik zal toch moeten leren hun logica te accepteren en de regels maar uit mijn hoofd leren. Toch vind ik rekenen erg leuk, uitzoeken hoe ik tot een antwoord kan komen. Ik vind het wel lekker dat ik mij voor maar op één onderdeel hoef te concentreren en mijn weekend ook echt als weekend kan beschouwen.
Goed dat was het weer even voor nu.
