Sommigen zeggen, wat fijn dat je een baan hebt, dan doe je weer mee in de maatschappij. Het is net of je dan pas weer meetelt.
Tellen de mensen met een beperking of mensen met een grote afstand tot de werkende maatschappij dan niet mee. Mensen die legitieme redenen hebben om niet te kunnen werken. Tellen vrouwen niet mee als ze ervoor kiezen om thuis te blijven voor de kinderen. Moeten ze zich daar voor schamen en zichzelf buiten de maatschappij zetten? Eigenlijk heeft de maatschappij het al besloten, en ze buiten de maatschappij gezet.
Toen ik op mijn 28ste 100% in WAO zat, had ik daar veel moeite mee en vroeg mij af of dit nou mijn toekomst
was? Dat was niet het toekomstbeeld dat ik in mijn hoofd had. In het begin was ik meer bezig met het dealen van mijn nieuwe grenzen die stukken, stukken lager lag dan voorheen. Daarbij moest ik ook nog dealen met het feit dat ik een onzichtbare chronische ziekte had en ik was nog jong. De depressie sloeg toen hard toe. Op dat moment niet wetende dat ik door dit alles in een zware depressie kwam.
Wat niet meehielp was, dat als er een negatief bericht was over WAO-ers, ik me aangesproken voelde, dat ik mijn hand maar ophield en niets deed. Dat ik niet meetelde in de maatschappij, want ik draag niets bij. Dan denk ik, denk je nou echt dat ik hierom heb gevraagd? Denk je nou echt dat ik voor de lol continue pijn heb? Denk je nou echt dat ik voor de lol depressief ben? Nee!!! Het is mij overkomen en op dat moment kon ik gewoon niets. Uiteindelijk heb ik vrijwilligerswerk gedaan, met toestemming van UWV, om te kijken wat ik nog kon doen. Via die weg ben ik weer in de werkende maatschappij gerold.
Uiteindelijk had ik in 2014 geen baan meer door een reorganisatie. Probeer dan maar een baan te vinden met mijn achtergrond! Echt er zijn genoeg mensen die graag willen werken maar de werkende maatschappij zit er blijkbaar niet op te wachten!! Het is dat de maatschappij die niet open staat voor die groep mensen die wel willen werken maar gewoon niet de kans krijgen. En hulp van het UWV hoef je ook niet echt te verwachten. Uiteindelijk heb ik weer om een jobcoach gevraagd en die heeft mij in de richting gestuurd waar ik nooit aan had gedacht, het onderwijs. Kreeg ik financiële ondersteuning van de UWV voor omscholing, nee! Ik heb het allemaal zelf betaald, 
wetende dat ik, als het nodig was, financieel terug kon vallen op enkele mensen die mij in alles steunde. Niet dat ik dat wilde maar wel dat ik die optie had.
Niet iedereen heeft die groep mensen om zich heen of de financiële mogelijkheid. Tellen ze door de omstandigheden daardoor niet mee in de maatschappij? Natuurlijk ben ik niet naïef en ontken niet dat er misbruik van het systeem wordt gemaakt. En dat er ook een groep mensen is die het gewoon niet wil. Maar de meerderheid wil wel. Alleen krijgen ze niet de mogelijkheden of de ondersteuning om weer vooruit te kunnen komen.
Een voorbeeld, een vriendin van me is steeds meer en meer gebonden aan bed. Telt zij daarom niet mee in de maatschappij? Heeft zij hierom gevraagd, nee! Net zoals een vrouw of een man die ervoor kiest om thuis te blijven voor de kinderen? Moet er op hun neergekeken worden? Nee!
Mijn column werd erg lang en ik heb veel moeten schrappen, dus ik laat het hierbij.
