Dit keer heb ik veel onderwerpen waar ik over wil schrijven. Dat allemaal dankzij het boek ‘Drijfzand’ van Henning Mankell. Hij is een van mijn favoriete auteurs. Zijn boek ‘Drijfzand’ is zijn persoonlijke en tevens zijn laatste boek. Het boek is persoonlijk omdat hij over zijn leven schrijft en wat kanker met hem doet. Hij onderzoekt zichzelf vooral op het psychisch gebied en door kanker kijkt hij terug op zijn leven. Ik moet wel zeggen dat zijn boeken mij altijd aan het denken zet. Vaak staan er ook zinnen in, oftewel quotes, die mij erg aanspreken.
Door het boek moest ik even terugdenken aan een gesprek dat ik gehad heb met een vriendin. Dat het woordje ‘heb’ en ‘ben’ een heel groot verschil kan uitmaken. Zij zei ook dat ik altijd zeg, ik ben slechthorend. Ik denk dan bij mezelf, hoe kan ik het anders zeggen? Ik heb slechthorendheid. Dat klinkt niet en het voelt ook niet juist. Ik besefte afgelopen weekend waar het verschil nou in zit. Waarom ben ik slechthorend, maar heb ik fibromyalgie en depressie? Waar zit dat verschil nou in?
Voor mij is slechthorendheid een onderdeel van mijn identiteit, zoals doof zijn een onderdeel is van mijn zus en een aantal van mijn vrienden hun identiteit. Alleen voor mijn gevoel is dat voor hen veel duidelijker. Als slechthorende leef je in twee werelden en beide werelden accepteren je niet 100%. Alhoewel, ik moet zeggen, vergeleken met vroeger is de acceptatie nu wel groter. Maar slechthorend zijn is een onderdeel van wie ik ben, het is een onderdeel van mijn identiteit. Ook al hebben slechthorenden niet echt een eigen wereld, maar met het leven in twee werelden kunnen ze toch een eigen wereld maken door de beide werelden samen te voegen. Zo maken de hoortoestellen een onderdeel uit van mijn identiteit.
Ik heb fibromyalgie en depressie. Maar het is niet wie ik ben, ze maken geen onderdeel uit van mijn identiteit. Ze hebben wel invloed op mijn persoonlijkheid. Want je hebt een keuze, namelijk hoe je er mee om wil gaan. Een jaar lang heeft fibromyalgie en depressie mijn leven beheerst tot ik de knop om ging zetten. Ik heb geleerd er mee te leven, samen door één deur te kunnen lopen. Ze hebben mijn gedachten en inzichten beïnvloed en hoe ik in de wereld sta. Ik heb ze maar ze bepalen niet mijn identiteit. Dan kom je ook op een punt te staan, accepteer je fibromyalgie en depressie? Ik weet niet of ik het geaccepteerd heb. Voor mij persoonlijk is dat niet belangrijk. Het is belangrijker dat je er mee leert te leven. Het woord ‘acceptatie’ heeft voor iedereen een eigen betekenis, ieder geeft een ander invulling aan dat woord. Ik accepteer het niet omdat ik er soms nog verdrietig om kan worden dat al die dingen mijn leven hebben beperkt en helaas ook een tijdje mijn leven hebben bepaald. Maar ik heb het nu eenmaal en ik heb geleerd om er samen door één deur te kunnen lopen. Ik heb geleerd om mijn balans hierin te vinden. Soms slaat het even door, maar dan doe ik weer een stapje terug. Dat is niet erg, want het is niet het einde van de wereld.
En daar zit het verschil dus. Slechthorendheid is voor mij een onderdeel van mijn identiteit en die is niet te vergelijken met de identiteit van een doof persoon of horend persoon. Alle andere klachten heb ik maar ze maken geen onderdeel uit van mijn identiteit. Ze hebben hooguit wel mijn persoonlijkheid gevormd.
