Zo af en toe begin ik aan een column en heb ik geen idee waarover ik het wil hebben.
Dat heb ik ook nu. Even een black-out, geen inspiratie, suf van alles wat ik doe maar eigenlijk hele-maal niet hoef te doen. Zo’n dag heb ik dus ook vandaag.
Maar toch: ik wil een column schrijven.
De oplossing is simpel. Ik zoek een heel gemakkelijk onderwerp.
Wat ligt dan meer voor de hand dan gaan schrijven over mijn vrouw.
Geen vraag maar een constatering.
Mijn eigen vrouw. Wij kennen elkaar al ruim 40 jaar en zijn al heel wat jaartjes getrouwd. Jawel, met elkaar. Zwakjes uitgedrukt is zij nogal kritisch als ik over haar ga schrijven, en terecht. Dus ik moet wel een beetje op mijn tellen passen. Zij leest niet altijd mijn columns maar zodra zij ook maar een geurspoor ontdekt over het onderwerp van vandaag dan weet ik zeker dat zij het al gelezen heeft nog voordat ik het heb opgeschreven. Dat wordt dus echt balanceren en jongleren met woorden, als een ware verbale koorddanser.
Eerlijk gezegd denk ik dat mij dat wel is toevertrouwd. Niet dat ik zo arrogant ben om dat van mijzelf te vinden maar ik proef het wel regelmatig in de reacties van lezers. Maar toch, het wordt vandaag dus extra wikken en wegen.
Van de andere kant is het natuurlijk wel heel goedkoop om over mijn vrouw te schrijven. Zeg nou zelf: als man zou jou dat ook wel lukken, zelfs als je voordat je begint nog moet nadenken of je met een ganzenveer, een heuse pen of een toetsenbord wat verbale diarree gaat produceren. Voor vrouwen geldt natuurlijk hetzelfde. Wat is er gemakkelijker dan een stukje te schrijven over je eigen man? Met een beetje geluk noemen ze zo’n stukjes ook nog een column. Dat is eigenlijk ook het enige dat ik nu doe. Onzinnig geleuter en ze noemen het ook nog een column. Daar kan ik toch niks aan doen?
Weet je. Het enige dat je bij het schrijven van zo’n stukje moet doen is het verzinnen van een titel. Een aanlokkelijke titel die vast wel een hele schare lezers -en nu waarschijnlijk lezeressen- aantrekt. Maakt niet uit of er onzin in staat. Lezen doen ze het toch.
Ga even voor de spiegel staan en eerlijk: klopt het? Je zit gewoon kletskoek te lezen. Het enige wat je ertoe heeft verleid om dit te gaan lezen is de titel. Dat wordt vast smullen, zul je gedacht hebben. Kom ik eindelijk eens wat te weten over de vrouw van.
Ach, het leven is zo simpel.
Als mannen iets willen weten over een bepaald onderwerp heet dat gewoon oprechte belangstelling, een brede interesse en zo. Zodra vrouwen iets willen weten -zeker als het over andere vrouwen gaat- heet het nieuwsgierigheid. Met belangstelling lees ik dan ook regelmatig hoe nieuwsgierig vrouwen kunnen zijn. Nou ja, sommige vrouwen moet ik nu zeggen anders krijg ik weer een lading kritiek over mij heen. Kan ik wel hebben hoor, anders ken je mijn vrouw niet.
Zo, dat was mijn column.
Wel maar even een boekje open gedaan. Behalve over mijn vrouw natuurlijk maar dat was ook niet mijn bedoeling. Privé is privé en dat willen we graag zo houden.
Toch leuk te ontdekken dat ook onzin wordt gelezen.
