Kan niet bestaat niet

Kan niet bestaat niet. Iets wordt pas onmogelijk als je zelf alle mogelijkheden uitsluit.

Dat schrijf ik een paar weken geleden op Facebook, een maand na mijn hersenbloeding. Ik ben er op dat moment van overtuigd dat ik daar weer helemaal overheen kom, hoe dan ook. Ik voel het, ik “weet” het, ik wil het. Ik ga het zelf fiksen, waar nodig uiteraard met hulp van anderen.

Ik heb altijd een grenzeloos vertrouwen gehad in de potentie die iedereen in zich heeft.
Ik geloof in de kracht van ieder mens. Iedereen is volgens mij in staat op het moment dat het echt nodig is krachten in zichzelf aan te boren die hij/zij wellicht niet eens bij zichzelf heeft vermoed. Als het erop aankomt wil je altijd overleven, je wilt winnen. Je wilt een situatie waar je tegen je zin in verzeild bent geraakt veranderen want dit is niet wat je wil.

Het lijkt zo simpel en dat is het vaak ook.
Veranderen is niet opeens iets of iemand anders worden maar andere krachten in jezelf naar boven laten komen. Ieder mens kan dat. Je moet het willen geloven. Stel je niet afhankelijk op van anderen maar durf op jezelf te vertrouwen. Raak ervan overtuigd dat je het kunt. Want je kunt het!

Voor mijn gevoel is het vooral belangrijk om na tegenslag meteen de handen uit de mouwen te steken en niet bij de pakken neer te gaan zitten.
Mijn gevoel bedriegt mij zelden. Wat het hart vandaag weet, begrijpt het hoofd morgen.
Maakt niet uit wat je wel of niet kunt maar doe wat!

Begin bij A en stel je doel niet meteen bij Z. Doe je dat wel dan weet je immers van tevoren al dat je gefrustreerd zult raken. Waardoor? Door wie? Door jezelf. Dan lijd je fors aan zelfoverschatting. Als je al eens van A naar B komt is dat als eerste stap toch ook prima. Zo begint iedere wereldreis; met de eerste stap. Je doet tenminste wat en bent positief bezig. Meer is het niet maar zeker ook niet minder.

Of ik echt over de gevolgen van mijn hersenbloeding heen kom? Ik weet het niet. Maar nou kan ik twee dingen doen: wachten tot ik het weet of alvast zelf wat dingen doen die vast goed zijn voor mijn herstel. Het meest simpele is thuis gaan zitten wachten totdat ik een oproep krijg van het ziekenhuis om met het revalidatietraject te gaan beginnen. Een maand later; verloren tijd dus. En in de tussentijd wat zielig zitten doen en vooral niet weten hoe ik de dagen kapot krijg? Werk ik mijn vrouw en kinderen vast ook nog op de wekker.

Waar ik aan kan werken? Simpel.
Mijn rechtervoet doet niet echt wat ie zou moeten doen. De hele dag een ‘doof’ gevoel. Ik voel nauwelijks dat ik nog een rechtervoet heb. Vooral opletten bij trappen lopen maar ik kan er wel een half uurtje mee lopen. Mijn rechterarm en vooral -hand en vingers doen ook niet wat ik graag zou willen. Als rechtshandige wel eens lastig.

Voor mij zijn dat feitelijk niet meer dan wat praktische probleempjes waar een mens oud mee kan worden. Daar heb ik natuurlijk wel professionele hulp bij nodig. Maar daar hoef ik niet op te gaan wachten. Ik kan zelf wel alvast iedere dag een stukje gaan wandelen, ik kan ook iedere dag wat oefeningen doen voor mijn hand zoals het typen van deze column.

Wat ik veel belangrijker vind is dat het hele spul in mijn hersenpan behoorlijk door elkaar is gehusseld. Niet in de zin van een hersenschudding -zo voelt het wel- maar in cognitieve zin. Juist daar heb ik professionele hulp bij nodig maar ook dat is toch een terrein waarop ik ook zelf al wat kan beginnen te stoeien. Gewoon, oefenen dus.

De rest van het hele revalidatietraject komt nog. Gaat vast nog een hele tijd duren.
Ik ben nu al een gelukkig mens. Een bofkont.

Het had anders kunnen zijn.

written by Rob van Spanje