“Als een goudvis in een kom. Zwemt z’n rondjes, iedere dag maar weer.
Doelloos of een zinvol leven? Zo voel ik mij.”
Dat schrijf ik een tijdje geleden op Facebook.
De puf is er op dat moment weer even helemaal uit.
Ik ben dan nog net niet bezig met vragen als waartoe zijn wij op aarde, wat is de zin van het leven en zo. Maar ik hik er tijdelijk wel tegenaan. Dat soort werk dus. Ik baal ervan maar het is even niet anders. Ik weet ook dat zo’n periode weer overgaat. Ik merk wel al enkele jaren dat de perioden van terugval telkens langer duren en de tijd ertussen steeds korter lijkt te worden.
Daar word ik niet altijd vrolijk van. Een eufemisme.
Op medelijden van wie dan ook zit ik niet te wachten. Dat is het laatste waar ik behoefte aan heb. Ik ben niet zielig en weet zo langzamerhand wel dat ik het toch zelf moet doen om er weer uit te komen. Af en toe geeft iemand mij verbaal een flinke trap onder mijn kont; dat helpt maar is ook niet echt de remedie. Een reminder is voor mij: Als je in de put zit, stop dan met graven.
Van een zwaardere dosering van mijn medicijnen verwacht ik helemaal niks. Dat wil ik ook niet. Mijn medicatie biedt ondersteuning; de rest wil en moet ik zelf doen. Simpel, lijkt het.
In zo’n mindere periode ben ik weer even volstrekt het noorden kwijt. De energie is er niet. Ik mis de fut om wat dan ook te doen en als ik al wat doe, kost het allemaal ontzettend veel tijd. Daar kan ikzelf wel mee leven maar mijn directe omgeving heeft daar nog altijd meer moeite mee. Het zal wel. Ik heb geleerd om mij daar niks meer van aan te trekken. Alhoewel, het blijft toch wel prikken als ik daar telkens weer opmerkingen over krijg. Tegelijkertijd weet ik dat het voor anderen nog veel moeilijker is om aan te voelen -laat staan begrijpen- wat er in zo’n periode in mij omgaat. Vaak snap ik het zelf niet eens.
Het is simpelweg blijven zoeken naar een gezond evenwicht tussen last en draagkracht op dat moment. Dat geldt altijd en voor iedereen, dus zo bijzonder is dat niet. Ook voor mij is die balans periodiek verschillend. Logisch.
Ik had het al over Facebook. Daar schrijf ik een paar weken geleden:
“Depressief, chronisch. Alleen denken en schrijven gaan nog altijd snel. De rest is qua tempo vaak bedroevend traag, futloos. Het zij zo.”
Het denken gaat nog altijd snel maar het schrijven is al een aantal weken knudde. Er komt nauwelijks meer een letter -laat staan een zin- op het scherm. Doorgaans hoef ik mijn figuurlijke pen alleen maar af te remmen, zo snel en gemakkelijk schrijf ik meestal. Nu even niet; ik moet mijn pen echt vooruitduwen om een letter op papier te krijgen. Dat lukt toch wel altijd weer; kost alleen wat meer tijd en moeite.
Terug naar die goudvis in z’n kom.
Oudere lezers kennen allemaal nog de goudvis in de kom bij Willem Duys. Zoiets zou vandaag de dag waarschijnlijk niet meer mogelijk zijn. Neemt niet weg dat je je wel regelmatig kunt voelen als een goudvis in een kom. Zwemt z’n rondjes, iedere dag maar weer.
Doelloos of een zinvol leven?
Regelmatig zwem ik mee, alsmaar die rondjes.
Ach, soms schijnt de zon.
