Je kunt voor geld een heel mooie hond kopen, maar niet het kwispelen van zijn staart.
Een uitspraak van Josh Billings. Zijn echte naam is Henry Wheeler Shaw. Hij leeft in de 19e eeuw. Je hebt vast nog nooit van hem gehoord. Ik ook niet.
Maakt niet uit.
Ik heb niks met honden; helemaal niks.
De meeste honden vind ik wel leuk hoor maar dan vooral bij anderen; aangelijnd of in de mand.
Of ze zijn zo klein dat ze door hun baasje worden gedragen. Jawel, hondjes die worden gedragen, al dan niet in een speciaal voor dat hondje op maat gemaakt mandje. Dat ziet er zo schattig uit. Zeker met het ook speciaal voor dat hondje gemaakt pakje dat ie aan heeft. Met kerst heeft het natuurlijk een kerstmutsje op. Gewoon snoezig.
Je ziet ze op straat, in de bus; die baasjes en die hondjes.
Hondjes die worden gedragen; ik zeg niks meer.
Maar ik wil het hebben over dat kwispelen.
Er zijn natuurlijk altijd wel mensen die bij een man en kwispelen heel andere associaties krijgen dan alleen maar een hond. Moet kunnen.
Maar die uitspraak van Josh Billings boeit mij.
Die gaat ook helemaal niet over honden en kwispelen maar over de diepere gedachten daarachter. En die vind ik nou juist interessant.
Voor geld kun je veel kopen; heel veel.
Behalve emotie, gevoel.
Zo’n hond(je) kost maar een schijntje. De werkelijke waarde die zo’n hond -of welk dier dan ook- voor je kan hebben is niet in geld uit te drukken. Je bouwt er een hechte band mee op, wederzijdse genegenheid, je kameraadje voor vele jaren. Je zult rouwen als het er niet meer zal zijn. Dat gaat allemaal over emotie, over gevoel. Je trouwe kameraad is er niet meer.
Het kan een hond zijn of zomaar een poes. Misschien zelfs wel een eenzame goudvis in een kom, een hamster of een vogeltje in een kooitje; ook al zo eenzaam. Misschien wel net zo eenzaam als jij; of denk je daar niet bij na?
Je hebt er een band mee, emotioneel. Dat beest(je) betekent veel in je leven en opeens is het er niet meer.
Mensen sluit je niet op in een kooitje; dieren evenmin.
Ik kan mij desondanks heel goed voorstellen dat mensen vaak eenzaam zijn. Heel eenzaam. Zo’n beestje in een kooitje is voor hen dan vaak nog hun enige afleiding, het enige contact. Als je weet wat eenzaamheid betekent….. dan snap ik dat.
Dat geldt voor vele duizenden mensen en evenzovele beestjes. Nog wel meer. Opgesloten in een kootje. Zelf hebben ze er nooit voor gekozen.
Hopelijk zal ik mij nooit gaan voelen als zo’n beestje in zo’n kooitje.
Als het ooit zover zal zijn, zullen anderen misschien wel gaan beslissen hoe mijn leven verder zal zijn. Ik bevind mij vast in goede handen maar het idee alleen al. Ik wens het niemand toe.
Voorlopig kwispel ik voorlopig vrolijk verder.
Zoals ook hondjes dat wel doen.
N.B. Kwispelen doe ik vooral met mijn pen
Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
