Kerst

We schrijven 25 december 2015.
Voor wie het gelooft, werd evenzovele jaren geleden op die dag het kerstkindje geboren.
De kerstkribbe, Jozef en Maria, de os en de ezel. Allemaal in een eenvoudige stal. En over een paar weken komen die wijzen op kamelen met goud, wierook en mirre.
Oh ja, bijna vergeten: in die kribbe lag natuurlijk dat kerstkindje.

Om dat te herdenken halen we al weken van tevoren alles uit de kast om te laten zien dat wij dat nog weten. Alsof het gisteren was. Dat moeten we toch zeker vieren; dat doen ze allemaal.
En laat vooral ook anderen zien dat wij dat vieren.
Zelf denk ik telkens weer aan die eenvoud: een kindje in een kribbe, in een stal.

’s Avonds ga ik meestal een rondje wandelen.
Een paar straten verderop woont een jong echtpaar. Twee kleine kinderen.
Er staat een kerstboompje in een hoekje van de kamer, nog geen zestig centimeter hoog. Als ik zo langs loop, kan ik het zien. Een paar dagen van tevoren; dat eenvoudige kunstboompje. Pas op kerstavond gaan de lampjes branden.

Ook de kinderen zitten er dan omheen en ze zingen, zo te zien.
Rondom dat kerstboompje liggen een paar pakjes, vele malen kleiner dan dat boompje.
Die mensen, die kinderen; zij stralen vrolijkheid uit. Misschien zijn ze wel gelukkig. Met al jaren datzelfde kleine boompje. Wars van allerlei poeha en uiterlijk vertoon. Zij doen er niet aan mee. Zij vieren kerst op hun manier. Eenvoudig, zoals het ooit begon.
Daarom loop ik op kerstavond altijd even langs dat huis van die mensen een paar straten verderop.
Zo eenvoudig en mooi kan kerstmis zijn.

Dan denk ik tegelijkertijd aan al degenen die alleen maar kunnen fantaseren hoe dat feest zou kunnen zijn. Geen oorlog, geen geweld. Ze weten het alleen van horen zeggen. Voor hen is het slechts een gedachte, misschien wel voor altijd een illusie. Al die vluchtelingen; zij boffen. Dit jaar kunnen zij een paar dagen genieten van een kerstboom in hun opvangcentrum.
Door wanhoop gedreven zijn zij op zoek naar vrede; voor ons zo vanzelfsprekend.
Ik denk aan de talloze mensen die ook met deze dagen zijn aangewezen op voedselbanken en de tonnen voedsel die tegelijkertijd ieder jaar weer in de kliko verdwijnen. We zitten vol en krijgen dit echt niet meer op. We leven in een rare wereld.

Voor al die mensen en vele anderen is kerstmis slechts theorie.
Ik weet het en dan schaam ik mij.
Schamen omdat ik evenals miljoenen anderen een kuddebeest ben dat in welvaart leeft. Alleen maar aan anderen dénken, er af en toe wat over schrijven en er verder niks aan doen. Helemaal niks. Van die jaarlijkse paar rot-euro’s die ik overboek, wordt mijn geweten niet beter.
Zij ook niet.
Des te meer respect heb ik voor al die vrijwilligers die er niet alleen aan denken en erover praten maar ook de handen uit de mouwen steken en daadwerkelijk een steentje bijdragen. Telkens weer. Zij zijn die echte medemensen die hun naasten daadwerkelijk helpen. Diep respect.

Kerst. Dat is toch het feest van vrede op aarde.
Voor vele miljoenen mensen zal het altijd slechts een glimp van hoop en vrede op aarde blijven. Een droom; een trieste werkelijkheid. Zelfs dat kleine boompje met wat lampjes is voor hen vaak onbereikbaar. Denk er eens over na.
Laat ieder vooral kerst vieren zoals ie dat wil. Maar toch, schamen doe ik mij wel.

Ik trek mij even terug en luister naar “Imagine” van John Lennon.
Meer wil ik nu niet horen.

Een fijne en sfeervolle kerst
zoals die dagen ooit bedoeld zijn.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje