Auteur: Rob van Spanje

Het zijn de kleine dingen

Geluk, vrolijkheid, een glimlach. Ver te zoeken hoef ik niet. Simpel, in huis, een stukje wandelen. Ik kijk om mij heen en zie al wat het leven mooi maakt. Een welkome afwisseling van mijn vaak zo sombere gevoel. Ik hoef het alleen maar te zien. Schrijf ik er wat over vinden mensen dat nog leuk ook. Zo eenvoudig kan het zijn.

Dit is trouwens mijn tweehonderdste column voor Banger Sisters.
Gewoon, een stukje dus.

Bij mijn dagelijkse wandelingetje tref ik mensen met wie ik een babbeltje maak.
Waar we over praten? Maakt niet uit. Het weer, gezondheid, voetbal, actua, nieuws uit het dorp. Meestal ben ik van alles in grote lijnen op de hoogte dus dat scheelt.
Hoe dan ook: in een gesprek geef je aandacht aan elkaar. Heb je daar geen zin in? Voer dan geen gesprek. Zeker ook geen monologen anders sta je alleen maar wat te kletsen over jezelf en zo. Leuteren over jezelf interesseert geen mens. Leer je zelf ook helemaal niks van; je weet het al. Vertel het dan ook niet en voer een echt gesprek. Oprecht luisteren is heel wat anders dan simpel horen.

Menigeen heeft er kennelijk toch wel moeite mee. Hoe voer je een gesprek?
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Geldt voor mens en dier. Voor wie het gelooft zelfs voor planten.
Hou het simpel en wees gewoon jezelf. Spreek mekaar aan met de voornaam en zeg gewoon jij en jou als je dat gewend bent of graag wilt. Dat onzinnige geouwehoer over u is allang verleden tijd. In kranten en op tv wordt iedereen ook met z’n voornaam vermeld. De heer Rutte wordt als minister-president Mark Rutte genoemd. Logisch, zo heet hij. Heeft niks te maken met gebrek aan respect. Onze koning en koningin heten doodgewoon Willem-Alexander en Maxima. Als ze morgen bij mij voor de deur staan is het jij en jou. Wennen ze wel aan. Ik wacht tot de bel gaat. Mark trekt daarna de deur wel dicht.

Waarom zou ik iemand met u moeten aanspreken? Omdat ie ouder is? Kom nou. Zelden gedaan en geldt voor mij gezien mijn eigen leeftijd vandaag de dag al helemaal niet meer. Heeft ie een hoge functie of denkt ie vooral zelf status te hebben? Ben ik totaal ongevoelig voor. Iedereen is voor mij gewoon jij en jou.

Hoe dan ook: als je met iemand praat, maak je oogcontact. Ga niet langs of wezenloos door iemand heen kijken of ongeïnteresseerd naar de hemel staren. Kijk je gesprekspartner recht in de ogen. Zet altijd je zonnebril af. Niets is hinderlijker dan wanneer je elkaars ogen tijdens een gesprek niet kan zien. Ogen zijn vele malen belangrijker dan hoe je er uitziet of wat je vertelt.
Voor de rest niet al te moeilijk doen. Je praat gewoon; niks bijzonders. Toon oprechte belangstelling in wat een ander je wil vertellen. Luister ook heel bewust en reageer op wat iemand zegt. Heel vaak hoor je dingen die een ander niet zegt maar wel bedoelt. Het bekende tussen de regels door lezen. Doet heel vaak wonderen en leidt vaak tot gesprekken die je nooit had kunnen bevroeden. Prachtig.

Zeg eens met een glimlach hoi tegen een wildvreemde. Zal zich afvragen waar die jou toch van kent.
Altijd wens ik iemand nog een prettige dag. Zijn mensen vaak niet gewend. Je ziet een ander glunderen en krijgt een glimlach en vriendelijke groet terug. Mooi toch? Kost niks, doet veel.

Blijf gewoon jezelf.
Het zijn de kleine dingen die het doen.

 

 


Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundels Vis op vrijdag en Ik hengel maar wat!

[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
[bol_product_links block_id=”bol_5a3418acac9a0_selected-products” products=”9200000086862039″ name=”Ik hengel maar wat rob” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by

Facebook

Mijn fysieke wereld is in een paar jaren tijd behoorlijk klein geworden. Autorijden doe ik allang niet meer; ook gezien mijn medicijngebruik onverantwoord. Lopen gaat steeds moeilijker. De rest? Ach, het leven komt zoals het komt. Klagen staat niet in mijn woordenboek. Mijn behoefte aan sociaal contact is er bepaald niet minder door. Integendeel. Juist ook nu virtueel. (meer…)

written by

Roken

Als ik over longkanker schrijf, komt natuurlijk onvermijdelijk de vraag: heb jezelf gerookt? Logisch want roken is één van de belangrijkste oorzaken van longkanker. Ik schrijf er dus een stukje over. Niet zozeer omdat lezers dat vragen maar als afsluiting van mijn serie van acht columns over mijn eigen longkanker. Hierna beperk ik mij tot hooguit een enkel berichtje op Facebook. (meer…)

written by

Nuchter

De laatste weken heb ik geschreven over mijn longkanker.
Gewoon, zoals het is. Krijg ik veel, meestal heel persoonlijke reacties. Mensen die zich herkennen in wat ik schrijf en ook hun eigen verhaal kwijt willen. Dat raakt mij vaak. Vooral blijven doen. Ook over kanker kun je gewoon praten.
(meer…)

written by

Zuyderland

Geen nieuwe benaming voor de Zuidpool maar “mijn” ziekenhuis.
Een gewoon ziekenhuis maar wel bijzonder, vind ik. Twee vestigingen in Zuid-Limburg, in Sittard-Geleen en in Heerlen. Dit stukje gaat over het eerste waar ik net weer een paar dagen met plezier heb gelogeerd.

Aanleiding voor de opname? Na mijn tweede chemokuur vorige week zit mijn buik in een paar dagen tijd vol met allerlei grote, blauw-paarse vlekken; een enkel plekje in het gezicht. Ook regelmatig een bloedneus. Mijn armen zien ook nog meer dan blauw als gevolg van de vele prikken en infusen van vorige week. Verklaarbaar dus boeit niet. In mijn leven heb ik geleerd om antwoorden op vragen niet aan mijn ongebreidelde fantasie toe te vertrouwen maar aan mensen die er verstand van hebben.

Als eerste wil ik dus even langs bij de huisarts maar ook artsen worden weleens ziek. Dan maar het ziekenhuis bellen en die zien mij graag nog diezelfde middag. Na bloedonderzoek volgt de mededeling: wij willen u een paar dagen hier houden. Een tweede bloedverdunner die ik sinds vorige week gebruik wordt meteen stopgezet en ik ga aan het infuus. Eerst vocht toedienen en tegelijkertijd qua drinken een vochtbeperking. De logica daarvan ontgaat mij maar dat geeft niet. Mijn bloedwaarden zijn niet goed en ik krijg tevens rode bloedcellen bijgezet.
Na een paar dagen ben ik weer thuis; mijn lichaam zorgt wel voor verder herstel. Ik weet in ieder geval dat de oorzaak niets te maken heeft met leefpatroon, voeding of zo. Kennelijk een reactie op de laatste chemo en voor de rest geen reden tot ongerustheid. Meer hoef ik niet te weten.

Ziekenhuis Zuyderland. Is dat nu zo bijzonder? Voor mij wel.
Het is een jong gebouw uit 2009 met een eigen, groene energievoorziening. Bij binnenkomst een gigantische en prachtige hal; ruim tweehonderd meter lang en zo’n dertig meter breed. Ondanks of juist door die immense afmetingen gaat daar een geweldig rustgevende sfeer van uit. Wat meteen opvalt is de schitterende vloer en een groot, magnifiek kunstwerk. Er zijn maar een paar prullenbakken maar er ligt nog geen snippertje papier op de grond. Tientallen zitunits en meer dan voldoende, goed bevrouwde informatiebalies. Talloze kleine, specialistische bedrijfjes die allemaal te maken hebben met gezondheid. Behulpzame vrijwilligers die fungeren als vraagbaak en wegwijzer. Geen onnodige prikkels door overbodige spiegels, klokken en meer van dat soort prullaria. Slecht ter been? Er zoeven diverse elektrische karretjes rond die je brengen waar je wezen moet. Het is er nooit druk, ook als gevolg van de zeer royale bezoektijden van 11.00 tot 20.00 uur. Daardoor spreiding van drukte, geen piekuren en zelden een hooguit korte wachtrij bij de vele liften. Een oase van rust, rust en nog eens rust.

Van al dat moois word je als patiënt natuurlijk niet opeens beter maar het beïnvloedt wel je gevoel van welzijn. Mooie eenpersoonskamers met eigen sanitaire voorzieningen. Als patiënt kan ik vanuit mijn bed heel veel zelf regelen met behulp van een I-pad. Scheelt wat werk voor de altijd vriendelijke verpleging. Bij een belletje staat er in no time iemand bij mijn bed. Ik word niet alleen als zieke maar ook als mens behandeld naar wie geluisterd wordt. Daar voel ik mij meer dan thuis. De klant is koning krijgt zo daadwerkelijk inhoud.

Voor de rest: wat ze in dat ziekenhuis doen, kunnen ze medisch gezien overal. Het draait natuurlijk om de primaire zorg en dan gaat het om het personeel: artsen, verpleegkundigen en verzorgend personeel met tijd en aandacht voor de patiënt. Vragen blijven nooit onbeantwoord en er is altijd ruimte voor wat flauwekul of een grapje. Ben je bij mij aan het goeie adres.
Eén ding weet ik zeker. Zelf zou ik totaal ongeschikt zijn voor het vak verpleegkundige. Het lijkt wel of ze ook ogen op hun rug hebben. Ze zien alles onder het motto: observeren is signaleren. Bij wisseling van de wacht is de nieuwe ploeg na de overdracht meteen volledig bijgepraat en -gelezen over iedere patiënt. Een fijn gevoel.

Dan is er natuurlijk ook nog een meestal onzichtbare maar gigantische logistiek op de achtergrond. Heb ik totaal geen verstand van maar daardoor draait die geoliede machine wel zo soepel. Van IT, schoonmaak, beddengoed, medicijnverstrekking tot ruim keuzemenu voor best lekkere maaltijden. Natuurlijk zijn er altijd van die beroepskankeraars die wat te zeiken hebben over het eten. Azijnpissers neem ik niet serieus. Zielig.

Voor de meeste ziekenhuizen geldt natuurlijk: een goede verzorging van en aandacht voor de patiënt staat voorop. Wat dat betreft leven we in Nederland in een walhalla.
Ziekenhuis Zuyderland in Sittard-Geleen heeft bij mij een meer dan dikke streep voor. Altijd snel en goed bereikbaar, telefonisch maar ook via social media.

Over een goeie week ben ik er weer voor mijn volgende chemo.
Met plezier zal ik weer te gast zijn.

 

 


Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundels Vis op vrijdag en Ik hengel maar wat!

[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
[bol_product_links block_id=”bol_5a3418acac9a0_selected-products” products=”9200000086862039″ name=”Ik hengel maar wat rob” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by

Met frisse moed

En hier lig ik dan weer voor mijn tweede chemo. Met stevige vertraging in afgelopen weken.
Genoeg lees- en puzzelwerk bij me om de tijd te doden. Ik verveel me heus niet. Nooit eigenlijk. Ik kijk telkens simpel om mij heen. Praat met mensen en prijs mij gelukkig dat ik toch maar weer een eeuwige bofkont ben. Tenminste zolang de eeuwigheid duurt.
(meer…)

written by

Kanker

Is dit een leuk onderwerp om over te schrijven?
Degenen die mij een beetje kennen, weten dat ik de onderwerpen voor mijn stukjes gewoon kies uit het leven van alledag. Vooral ook uit mijn eigen leven. De vraag of het leuk is, vind ik helemaal niet interessant. Ik schrijf gewoon over iets dat mij intrigeert, opvalt of bezighoudt.
(meer…)

written by

Medische achtbaan

Ik meld mij voor de tweede chemokuur.
Zoals gebruikelijk eerst bloedprikken en gesprekje met een arts. Mijnheer Van Spanje, ik maak mij ernstig zorgen over uw nieren. Ik ga u hier houden en de nieuwe chemo gaat deze week niet door. In plaats van een uurtje later naar huis lig ik diezelfde dag in het ziekenhuis. Voor twee weken.
(meer…)

written by

Chemotherapie

Mijn vakantie zit erop.
Eigenlijk is het helemaal geen vakantie geweest maar gewoon een maandje schrijfvrij; geen columns en geen Facebook. Ook voor de rest rust, rust en nog eens rust. Maar nu ben ik er weer. Ik heb mij nog zo voorgenomen om niet al te vaak over mijn gezondheid, ziekenhuizen en zo te schrijven. Doe het toch weer even. (meer…)

written by

Kijkoperatie

Ruim een half jaar geleden hebben ze in het ziekenhuis een zogeheten PET-scan gemaakt. Dit in verband met een operatie ten behoeve van de bloeddoorstroming in buik en benen. Als bij toeval ontdekken ze daarbij ook een vlekje op mijn long. Het is te miniscuul om te zeggen wat is het maar sindsdien ga ik voor controle routinematig even bij de longarts langs. (meer…)

written by