Het valt mij al jaren op.
Mensen beginnen vaak pas echt te leven als ze met pensioen zijn. Als toverslag bij heldere hemel veranderen zij van collega en medewerker in mens. (meer…)
Als ik het over mijn columns heb, schrijf ik: meestal serieus, altijd met een glimlach.
Ik meen het dus schrijf ik dat. Mag het? Ja, dat mag. Ook als het niet zou mogen doe ik het toch. We leven tenslotte niet in Timboektoe. (meer…)
Drie jaar geleden breek ik mijn rechter kuit- en scheenbeen.
Is dat erg? Nee. Leuk dan? Ook niet maar er valt mee te leven; is wel tijdelijk lastig. Op zich simpel: opereren, wat weken gips erom en dan weer geleidelijk aan de draad oppakken. Voor je het weet ben je weer de oude. Er zijn wel erger dingen in het leven. (meer…)
Regelmatig wil ik opeens wat schrijven.
Kan mij op ieder moment van de dag overvallen. Vaak schrijf ik dan gewoon wat onzin maar meestal toch wel over onderwerpen met een serieuze ondertoon. Maakt niet uit waar ik op dat moment ben. Toevallig op de wc? Logisch dat ik het dan effe kwijt wil. Ook dat is onzin. (meer…)
Meer dan regelmatig denk ik: was het maar zover. Gewoon, er niet meer zijn.
Waarom? Ik weet het niet. Hoe het er daarna uit zal zien interesseert mij voor geen meter. Lijkt me heerlijk dat er gewoon niks meer is. Geloven in een hiernamaals is verspilde energie. (meer…)
En jij maar columns schrijven. Dat betaalt wel lekker natuurlijk.
Ook dit soort opmerkingen ontvang ik weleens. Van mensen die kennelijk nog altijd niet begrijpen dat de aarde van links naar rechts draait. (meer…)
Mijn lievelingsseizoen is de lente.
Alle seizoenen hebben zo hun charmes maar de lente heeft voor mij een bijzonder plekje. Ben heus niet de enige. De kou is voorbij, de soms tropische warmte van de zomer laat nog op zich wachten en de herfst is nog lichtjaren verwijderd. Nu even gewoon lekker genieten. (meer…)
Dit stukje schrijf ik met mijn linkerhand.
De rechter wil nog niet zo best. Zelfs een simpele toets als SHIFT indrukken lukt niet. Iedere hoofdletter dus produceren met de CAPS Lock-toets. Gaat allemaal; duurt alleen wat langer. Hoop dat de rest van mijn handschrift met links een beetje te lezen valt. (meer…)
In 2015 breek ik thuis mijn been. Duizelig en laatste traptrede gemist. Een dag later geopereerd en na tien dagen thuis revalideren. Daar breek ik na een paar dagen mijn arm. Een echte brekebeen dus. Voor de rest kerngezond. Sindsdien is het hommeles met mijn fysieke (on)gesteldheid. Ik voel me lichamelijk tien jaren ouder dan ik ben. Ik prijs mij gelukkig dat er in mijn bovenkamer ogenschijnlijk niks mis is. (meer…)
De zestiger jaren van de vorige eeuw.
Als een van de eersten in het dorp hebben wij een echte televisie. (meer…)