Hoe gaat het eigenlijk met Gozert zelf? Ties heeft hem steeds minder nodig, want hij heeft Luna en Roberto en ouders die hem begrijpen. Gozert heeft het gevoel dat hij soms bijna wordt vergeten en dat gevoel wordt nog sterker als Luna en Ties een eigen missie hebben – een missie waar Gozert eigenlijk niets mee van doen wil hebben, want die heeft te maken met Huize Hopeloos. De plek waar hij het aller-ongelukkigst ooit was.
Maar terwijl Gozert het steeds vaker zonder Ties en Luna moet stellen, ontdekt hij dat er meer zijn zoals hij. En dat het niet goed met hen gaat als hun mensen geen aandacht meer aan hen besteden.
De voorgaande boeken gingen over Ties, Gozert en Luna. Voor wie ze nog niet kent, Luna kennen we uit huize hoopvol en Gozert is de fantasievriend van Ties, althans dácht iedereen, maar het bleek het overleden broertje van Ties te zijn. Dit boek gaat erover hoe Gozert voelt dat alle kleur verdwijnt wanneer Ties geen aandacht voor hem heeft. Wanneer Gozert Wes ontmoet, een in het niets starend figuur die zijn mens kwijt is, en geen kleur met heeft, beseft Gozert wat er mis is. Hoe minder hij door mensen gezien wordt, hoe kleurlozer zijn wereld en dus ook hijzelf wordt. Hij komt steeds meer ‘kleurlozen’ tegen en zoekt naar antwoorden. Die antwoorden krijgt hij zeker, maar of het de antwoorden zijn die hij wilde horen?
Ik vind de verhalen van Pieter altijd geweldig, het is een waar avontuur om zijn boeken te lezen. Volgens mij mist Pieter het om kind te zijn en is daarom gewoon maar weer kind geworden in zijn boeken, dat merk je aan hoe de verhalen zijn geschreven (en deze zin bedoel ik uitsluitend op de goede manier, ‘cause i love it als je zo kunt schrijven). Alle (kinder)fantasieën die Gozert en Ties zien en meemaken kun je je namelijk misschien nog wel voor de geest halen van jezelf vroeger. En dat maakt deze boeken zo tof om te lezen. Ongedwongen, vrij, lekker kinderlijk maar niet saai….hahaha saai met Gozert? Echt niet. Uiteraard zijn de illustraties weer van Linde Faas, en ze knallen het boek weer uit. De illustraties van Linde zijn altijd zo kleurrijk en leuk dat ze het boek echt even lekker opvrolijken, maar deze keer heeft Linde wel de zware taak gehad om een zwaar onderwerp zo mooi mogelijk te vertalen in haar illustraties, en wat mij betreft is ze daar weer ontzettend goed in geslaagd. Zoals ik al eens eerder heb gezegd in een recensie over pieter Koolwijk is ‘Iedereen kan een kinderboek schrijven, maar er is er maar één zoals Pieter Koolwijk vind ik’. Eigenlijk is dit laatste deel van het Gozert-drieluik helemaal niet zo leuk, of nou ja, het verhaal is af en toe wel grappig, en Gozert maakt je soms weer aan het lachen, het is verdrietig en mooi tegelijk eigenlijk. En aan het einde moesten niet alleen Ties en Luna huilen maar ik stiekem ook wel een beetje. Ik ga Gozert ontzettend missen en ik hoop stiekem dat Pieter zich bedenkt en nog meer mooie verhalen met Gozert gaat verzinnen. Want vanaf het einde van dit boek moeten we niet alleen Gozert, Luna en Ties missen, maar ook alle prachtige illustraties van Linde Faas, de tekentovenares van Pieter.
Uitgeverij: Lenmiscaat
ISBN: 9789047713869
Pagina’s: 263
Prijs:€ 15,99
