Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de PAAZ, weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn?
Het is het begin van Emma’s zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses – een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hóé ze ooit de PAAZ weer verlaat.
‘Rauw, meedogenloos eerlijk en waarheidsgetrouw, met behoorlijk veel humor maar ook hartverscheurend’
Emma is zesentwintig en werkt als redacteur, heeft een goede relatie dus alles is perfect. .. toch?
Maar dan beland ze op PAAZ, een psychiatrische aftelling in het ziekenhuis. Emma wil dood en komt erachter dat dat toch niet zo normaal is dan ze dacht. In PAAZ word je meegenomen in de wereld van de psychiatrie, hoe een patiënt de opname beleeft, hoe zij de verpleging zien, hoe iemand kan denken die in psychisch problemen zit, het kan helaas iedereen overkomen en dat zie je ook duidelijk naar voren komen door hoe het geschreven is. Myrthe schrijft namelijk heel mooi hoe Emma erover denkt dat ze daar zit, Emma vindt het namelijk overdreven en vind dat ze onnodig hulp van een échte patiënt weg houd, kortom de noodzaak ziet ze er niet van. Het gegoochel met medicijnen, het onderling wedijveren van psycholoog en psychiater, de grappen en gevaren van mede patiënten, alles komt aan bod en het leest zo ontzettend makkelijk weg. Emma verteld in PAAZ hoe je leven eruit ziet als je depressief bent, zonder omwegen of mooi doenerij, gewoon de pure waarheid. Wat doet het met je familie en jezelf als je in zo’n (schijnbaar) uitzichtloze situatie terecht bent gekomen en belangrijker nog ‘Hoe kom je er weer vandaan’.De pijn die het de mensen doet als er wéér een cliënt, een vriend of vriendin naar huis gaat word zo ontzettend mooi en ontroerend verteld dat het je tot in het diepst van je ziel raakt, je vóelt hoe het voor Emma voelt als Alice naar huis gaat en zij achterblijft, de pijn, het acute gemis ook al zit ze nog even naast haar en dan komt het moeilijkste, het loslaten en verder gaan. Er komt geen uitslag uit de tests die Emma moet doen, geen asperger, geen autisme, helemaal niets, maar wat mankeert ze dan vraagt ze zich af ‘ik kan toch niet niets hebben een me zo voelen? ‘
Voor mensen die hiermee bekend zijn is dit een boek dat veel herkenning oproept, voor degene die hier (gelukkig) niet bekend mee zijn is dit een ontzettend mooi boek om eens de andere kant te kunnen ontdekken. Er staan dingen in waar je erg om moet lachen maar sommige dingen zullen je (als gezond persoon) ook verbazen zoals het stuk dat ze met z’n alleen grapjes maken over een mislukte zelfmoord poging, dit zal erg onwezenlijk overkomen maar is en vorm van ermee om gaan voor degene die ermee worstelen. Dit soort dingen kom je allemaal tegen, de hulp die er gegeven word maar zeker ook de onmacht die er in een psychiatrische instelling heerst bij degenen die er tijdelijk wonen.
Dit verhaal is zo mooi en toegankelijk geschreven dat je het in een mum van tijd verslind. Een echte eyeopener voor mensen die er hun eigen ideeën over hebben, deze worden door de waarheid bijgeschaafd en gaan kloppen.
Uitgeverij: The House Of Books
ISBN: 9789044336672
Prijs: € 12,50
Pagina’s: 367
