Ik lees weleens een krant en dan schrik ik regelmatig.
Het lijkt wel of de media vandaag de dag alleen maar er op uit zijn om mensen die al zwoegend en zwetend op eerlijke wijze hun geld verdienen aan de schandpaal te nagelen. Het spijt me dat ik het zeggen moet maar de alom bekende Kruisiging is er niks bij.
Kom op zeg. Waar moet het met deze maatschappij naar toe? (meer…)

Ik ben geen voetbalfan of -gek.
Toch kijk ik wel graag naar een potje voetbal. Doorgaans op zondagavond. Een uurtje en dan heb ik het wel gehad voor de rest van de week.
Tijdens de EK hang ik vrijwel iedere wedstrijd voor de buis. Het maakt mij geen bal uit wie er wint, als ik maar leuk, vlot en vooral sportief voetbal zie. (meer…)

Sinds 2008 volgt een aantal werkloze 50-plussers een opleiding bij de stichting Paradidakt in Zoetermeer. Kosten: zo’n € 1.000 per persoon. De negen -jawel, maar liefst negen!- lesdagen zijn inclusief koffie, thee, fris en koekjes, zo lees ik op paradidakt.nl. Dat scheelt een slok op een borrel. Ik ben onder de indruk. Zelden noem ik in mijn columns namen maar soms zijn er van die bedrijven die een dikke veer in hun kont verdienen.
(meer…)

Dit is de honderdste column die ik schrijf voor Banger Sisters.
Is dat bijzonder? Nee. Honderd is gewoon een getal -een cijfer zo je wilt- zoals elf, dertien en negenenzestig ook gewoon getallen zijn. Zit helemaal niks achter.
Het zijn alleen maar mensen die daar een speciale betekenis aan toekennen. (meer…)

Ik heb getwijfeld.
Doorgaans gebruik ik geen woorden die door menigeen worden bestempeld als ordinair, platvloers en misschien wel als vulgair. Kom op, je bent schrijver/columnist en tot dit niveau hoef jij je niet te verlagen. Ik heb overwogen om deze column “Vaginaal essay” te noemen. (meer…)

Ik slenter een beetje door het dorp.
Dat dorp dat regelmatig naast zijn schoenen loopt en nog altijd de volstrekt misplaatste pretentie heeft zich een stad te mogen noemen. Dat dorp dus. Heerlen.
Welgeteld één plein waar het regelmatig een drukte en gezelligheid van jewelste is. Jawel, dat moet gezegd maar daarmee is een dorp nog lang geen stad. Heerlen. Ik zeg niks. (meer…)

Heel vaak krijg ik mailtjes van lezers.
Zij lezen mijn columns waarin ik over doodgewone dingen schrijf. Meestal met een serieuze boodschap maar altijd met een glimlach. Er klinkt regelmatig in door dat ik ook zelf een depressie heb. Natuurlijk, ik ben chronisch depressief en dat heeft nogal wat invloed op mijn dagelijkse leven. Dag in, dag uit. Al jaren. Dat lees je dus ook in mijn stukjes, anders zou ik mijzelf niet zijn.
Hun vraag: wil je eens wat meer schrijven over jouw eigen depressie? (meer…)

Het tegengestelde van minima. Graaiers die ongebreideld hun eigen inkomen telkens verhogen en toch nooit genoeg hebben. Droevige zielepoten maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Ik wil wat leuteren over Onze Maxima, koningin van Nederland.
Wat ik ga vertellen? Eerlijk gezegd geen idee maar dat komt vanzelf wel als ik over onze vorstin begin te schrijven. Ik laat ook mij verrassen. (meer…)

Onze koning. Zijn hele leven omringd door hofpersoneel en een permanent cordon van beveiligingsfunctionarissen. Leven volgens een vooraf bepaald protocol. Het godsganselijke jaar door die alsmaar verplichte nummertjes; jaar in, jaar uit. Hij is er voor in de wieg gelegd. Vanaf zijn geboorte is zijn lot en toekomstige leven door anderen bepaald.
Steek je vinger op als je wilt ruilen. (meer…)

Nadat ik eind 2008 in de WIA ben beland, ga ik verder met een in die periode volslagen leeg leven. Zo voelt het ook: helemaal het noorden kwijt. Na de nodige stuurloze jaren die ik al achter de rug heb, duurt die periode nog eens twee jaar tot het moment in het voorjaar van 2010 waarop ik besluit om alles van mij af te schrijven. De geboorte van mijn eerste boek `Van werkloos tot depressief` is een feit. Deze autobiografie wordt nog altijd veel gelezen. (meer…)