Een arts is een arts. Of toch niet?
In de weken waarin ik in het ziekenhuis ben, passeren er heel wat de revue. Enkele tientallen. Ze zijn er in alle soorten en maten, al dan niet met hun eigen specialisme. Het zijn gewoon mensen zoals jij en ik die het knutselen aan het menselijk lichaam tot hun beroep hebben gekozen.
Regelmatig hoor ik wel eens mensen zeggen: Je moet het maar net treffen met de arts die jou gaat behandelen. Is dat zo? (meer…)

Zeven weken heb ik gewoond op een PAAZ.
PAAZ staat voor Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis. In het ziekenhuis waar ik ben geweest noemen ze dat Medisch Psychiatrische Unit (MPU). Duidelijk; of toch niet? Bij de ingang van de betreffende afdeling hangt een bordje met “PMU” i.p.v. “MPU”. Ook het personeel gebruikt beide benamingen door elkaar.
De MPU biedt specialistische behandeling en zorg aan patiënten met psychiatrische én somatische problematiek waarvoor opname vereist is. (meer…)

Heerlijk, ik kan weer een column schrijven.
Ik ben er inmiddels een week of vijf tussenuit geweest. Er is vast niemand die mij gemist heeft.
Des te meer heb ik het schrijven gemist en de reacties van lezers op mijn stukjes. Waarom ik niet meer heb geschreven? Simpel, ik lag en lig nog steeds in het ziekenhuis. Waarom ik hier ben terechtgekomen? Ik voel mij tot niemand verplicht om dat uit te leggen maar doe het wel.
Lees maar even door en je bent helemaal bij. (meer…)

Volgens wetenschappers is onze aardbol rond.
En dan zou ie ook nog eens draaien. De ene keer zon, even later is het alweer nacht. De zon staat kennelijk stil dus het is wel de aarde die moet draaien. Zover reikt mijn kennis van het heelal en dan houdt het echt wel op. De snelheid van het licht is 300.000 kilometer per seconde en dan praten we over miljoenen lichtjaren. Ik vind het al lang duren als het twee seconden duurt voordat die lamp in de kamer eindelijk begint te branden.
Het mag duidelijk zijn: van het heelal snap ik helemaal niks. (meer…)

Een simpele titel.
Zo is ie ook bedoeld. Gewoon: Samen Dingen Doen.
Samen doe je toch altijd van alles en nog wat met anderen. Vanzelfsprekend toch?
Vergis je niet. Voor veel mensen is het helemaal niet vanzelfsprekend om regelmatig samen dingen te doen. Zij zijn of voelen zich vaak eenzaam. Wie reikt hen die helpende hand?
Het is slechts dat kleine gebaar dat mensen kan helpen om er weer bij te horen. (meer…)

Ooit ben ik geboren en ik word meteen gebombardeerd tot Rooms-Katholiek.
Daarna volgen natuurlijk het Doopsel, de Eerste Heilige Communie, het Vormsel. Alles uiteraard met een Hoofdletter. Ook mijn huwelijk wordt in de kerk bezegeld. Niet meer dan routine: dat hoort nu eenmaal zo…
Het zijn die spaarzame momenten in mijn leven dat anderen beslissen hoe ik verder door het leven zal gaan. Denken ze. (meer…)

De jaarwisseling is voorbij.
We barsten van de goede voornemens: dit jaar gaan we het écht anders doen. Was ik vorig jaar ook al van plan maar toen is het mij niet gelukt omdat…
Laat maar. Ik hoef het niet te weten. (meer…)

We schrijven 25 december 2015.
Voor wie het gelooft, werd evenzovele jaren geleden op die dag het kerstkindje geboren.
De kerstkribbe, Jozef en Maria, de os en de ezel. Allemaal in een eenvoudige stal. En over een paar weken komen die wijzen op kamelen met goud, wierook en mirre.
Oh ja, bijna vergeten: in die kribbe lag natuurlijk dat kerstkindje. (meer…)

Ik probeer mij wel eens voor te stellen hoe het zou zijn als ik een vluchteling was.
Gewoon, een vluchteling. Net zoals vele miljoenen anderen.
Ik ben maar één van hen; niemand die mij kent.
Met al mijn fantasie: geen idee hoe dat zou zijn. (meer…)

Je kunt voor geld een heel mooie hond kopen, maar niet het kwispelen van zijn staart.
Een uitspraak van Josh Billings. Zijn echte naam is Henry Wheeler Shaw. Hij leeft in de 19e eeuw. Je hebt vast nog nooit van hem gehoord. Ik ook niet.
Maakt niet uit. (meer…)