Hersenbloeding

Een hersenbloeding.

Nog nooit meegemaakt. Ik kan er nauwelijks over schrijven. Het overkomt mij een paar weken geleden, van het ene op het andere moment. Ik weet niet eens wat het is. De arts in het ziekenhuis noemt het desgevraagd in een gesprek later een hersenbloeding. Er is als gevolg van hoge bloeddruk een ader gesprongen.

Een fysiotherapeut vraagt op de derde dag in het ziekenhuis of ik iets kan opschrijven over wat ik mij er nog van kan herinneren. Dat doe ik zoals het maar enigszins kan. Ik kan nauwelijks een zinnetje formuleren of een woord fatsoenlijk, laat staan foutloos schrijven. Mijn handschrift is allerbelabberds. Maakt niet uit; ík kan het wel lezen. Wat ik toen schreef heb ik bewaard.

Hoe kwam dat?
Op maandag 30 juni ben ik bezig met mijn klusjes in het huishouden. Normaliter doe ik daar zo’n anderhalf uur over. Dit keer kost mij dat bijna vier uur. Ik voel mij niet helemaal lekker. Mijn vrouw en kinderen zijn de deur uit en ik hoef dus tegen niemand te praten. Er klopt iets niet maar ik weet niet wat. Doordat ik tegen niemand kan en hoef te praten valt mij ook niet op dat ik op dat moment al niet meer normaal kan praten.

Toch vreemd maar ik raak in paniek. ’s Middags bel ik de huisartsassistente en op dat moment kan ik nog letterlijk geen twee woorden achter elkaar uitspreken. Ik kan alleen wat stamelen en stotteren dat ik mij rechts deels verlamd voel en niets kan zeggen. Zij hoort meteen genoeg en zegt dat de huisarts ’s middags langs komt.

Om half vier is de huisarts thuis. Het verbaast hem dat ik nog de voordeur open doe en hij zegt mij op een stoel te gaan zitten. Ik kan echt niet fatsoenlijk praten en ben helemaal emotioneel. Ik neuzel wat en begrijp niet eens wat hij zegt. Ik weet ook niet wat ik zelf probleem probeer te vertellen. Hij regelt meteen een opname in het ziekenhuis en zegt mijn vrouw op haar werk te bellen. Dat lukt. Zodra zij aan de lijn is geef ik de telefoon meteen aan de huisarts want ik begrijp het niet.

Mijn vrouw krijgt meteen de boodschap om een tas klaar te maken voor het ziekenhuis.
Daarna lig ik dus een week in het ziekenhuis.

Op dag twee denk ik een kort berichtje op Facebook te zetten over wat mij gebeurd is. Wat moet ik die hele dag in het ziekenhuis? Een simpel berichtje en ik denk dat het helemaal prima is. Dat simpel berichtje kost mij maar liefst twee uur en er zit werkelijk echt geen kop en staart aan. Dat zie ik pas een paar dagen later. Ik weet niet eens meer hoe mijn smartphone werkt.  Ik heb het bewaard; ik wil het je niet onthouden.

“Gisteren met spoed opgenomen in ziekenhuis: een inwendige aderlating of een beroerte links in mijn hersenen gingen. Kan niet niet meer kan niet gewoon meer praten; kan helemaal kan alle meer niet meer een enkeltje zinnetje uitspraken.”

Dat was letterlijk mijn FB-berichtje. Hier hoef ik niks aan toe te voegen.

Vanwaar juist deze uitvalsverschijnselen?
Een gesprek met de betreffende arts met mijn vrouw erbij.

Officiële diagnose: hersenbloeding links; ader gesprongen als gevolg van hoge bloeddruk. Daardoor uitval aan de rechterkant van mijn lichaam: been en geen controle over mijn voet, arm valt wel mee maar geen controle over hand en vingers. Zware storingen in spraak, lezen en schrijven, geheugen, begrijpen, coördinatie en zo. De krant lezen lukt helemaal niet meer. Af en toe probeer ik een stukje van een puzzeltje. Aan de pc voor hooguit twee uurtjes per dag. Ik weet niet eens wat ik met mijn rechterhand moet. Ik kan ook voorlopig per pc vrijwel nergens op reageren.

Ben nu net begon begonnen met een intensief en langdurig revalidatieproces. Gaat nog heel wat maanden duren. Geeft niet: ik heb alle tijd. Ik moet alleen nog leren om geduld te hebben.

Deze column schrijf ik letter voor letter volgens het een-vingersysteem.
Het opstellen ervan kost mij veel tijd. Hoelang is niet van belang; ik heb tijd. Van ieder zinnetje van tien woorden zijn er minstens vijf fout die ik weer moet corrigeren. Maakt niet uit. Woordje voor woordje en letter voor letten corrigeren. Dan doe ik dat toch?

Ik ben blij dat ik ben gestart met mijn revalidatie. En vooral een gezonde dosis optimisme en volharding. De tijd zal het leren.

Komt vast wel weer goed.

written by Rob van Spanje