Mijn relaxhoekje

Mijn relaxhoekje

“O krinkelende winklende waterding
Met ’t zwarte kabotseken aen
Wat zien ik toch geren uw kopke flink
Al schryven op ’t waterke gaen!”

Zo begint “Het Schrijverke” (1857), een gedicht van Guido Gezelle.
Het gaat niet over een schrijver in zwarte jas die in de regen boodschappen doet maar over een waterkevertje: het schrijverke.

Je klassieken vergeet je nooit.
Alhoewel, ik ken alleen die eerste vier regels. Nooit anders geweest ook maar dan kun je wel maar even de indruk wekken dat je “de werken” van Guido Gezelle kent. Altijd handig tijdens een opleiding maar daarna heb je d’r niks meer aan. Nou ja, behalve als je een column schrijft natuurlijk.

Toch spelen die eerste vier regels nog heel regelmatig door mijn hoofd als ik in onze tuin mijn eigen rustplekje opzoek. Dat eigen hoekje waar ik een paar keer per dag ga zitten. Ogenschijnlijk zonder enig doel. Een beetje mijmeren en vooral genieten van de meest simpele dingen om mij heen. Voor dat moment alles even loslaten wat in en door mijn hoofd speelt. Nou ja, spelen is eigenlijk het verkeerde woord. Meestal heb ik behoefte aan mijn relaxplekje als ik weer eens met te veel dingen bezig ben. Dan weet ik dat ik even moet afschakelen. Blik op oneindig, verstand op nul.

Mijn eigen relaxhoekje in onze tuin is niet meer dan een muurtje. Een hoekje vanwaar uit ik een groot deel van onze achtertuin kan overzien. Ik geniet ervan, hoe alles groeit en bloeit met de wisselende charmes van alle seizoenen. Overdag kan ik kiezen tussen zon en schaduw, net zoals ik het wil.

Het belangrijkste van dat hoekje? Het geeft mij rust; absolute rust.
Ik kijk vanaf mijn muurtje naar de stenen van het terras. Daarover rennen altijd weer wat mieren,  steeds maar heen en weer. Wat een energie en wat een tempo. Geen idee wat ze allemaal doen maar dat gaat zo de hele dag maar door. Ogenschijnlijk zonder enig doel.
Mijn hoekje is pal naast de vijver. Goudvissen, windes; stekelbaarsjes in overvloed. Regelmatig kikkers en een enkele salamander; ook ’s avonds op het terras. Soms kan ik die zelfs letterlijk aanraken. Overdag geniet ik van de dansende en parende libellen boven het water met hun felblauwe kleur. Ik geniet van de vlijtige bijen en vrolijk fladderende vlinders. Van de vogels die pikken naar hun voedsel op het gazon en eten van de bessen in de struiken. In de vijver de gele plomp, de waterlelies.

’s Avonds nog heerlijk genieten van de ondergaande zon en een laatste fluitconcert van de merels. Daarna de fladderende vleermuizen en het egeltje dat in het donker over het gazon loopt en dan weer in de struiken verdwijnt. En altijd weer dat klaterende geluid van de fontein.

Ik voel mij bevoorrecht, geniet en kom tot rust.
Jawel, dan denk ik regelmatig aan dat gedicht van Guido Gezelle. Want ze zijn er telkens weer: de waterlopers. Die krinkelende winklende waterdingen met hun zwarte kabotseken. Ik begrijp er helemaal niks van hoe ze over water kunnen lopen maar dat heb ik ook nooit in de bijbel begrepen. Maakt niet uit. Het zijn alleen maar die paar regels van “Het Schrijverke”.

In mijn eigen relaxhoekje droom ik regelmatig weg, helemaal weg. Weg van alle sores die mensen zichzelf en anderen telkens maar weer aandoen.
Het leven kan zo mooi zijn. Hebben we met z’n allen geen tijd meer om het te zien?
Ook bij mij is dat wel eens anders geweest. Ik zag de schoonheid niet, het deed mij niks.

Ik geniet weer steeds meer van het NU. Iets anders is er immers niet.
Laat mij die paar momenten van de dag met rust.
In mijn eigen hoekje.

written by Rob van Spanje