Interview Lev Bont

Hij is auteur, dichter en noemt zich een metselaar met woorden. Boven alles is Lev Bont een bijzondere man die er zo zijn eigen denkwijze op na houdt. Lev en zijn werk beter leren kennen? Lees dan dit interview met deze bijzondere man.

Wie is Lev Bont, de auteur achter Stukgeslagen Zaken?
Lev Bont is Lev Bont en het schrijven is mijn reddingsboei in het leven. Simpel zat. ‘Stukgeslagen Zaken’, het eerste deel, heb ik destijds voor mijn zoon geschreven. Daarnaast ben ik een doodgewone jongen, een metselaar met woorden. Niet meer dan een vuilnisman, stratenmaker o.i.d. Ik heb op de straat geleefd zo je weet walg ik van arrogantie. Als je als auteur schrijft om bekendheid of geld ben je niet goed bezig, dan moet je gelijk stoppen. Ik heb geen inspiratie nodig. Inspiratie vind ik kul. Ik schrijf om te leven en/of te overleven. Altijd gedaan. Ik haal mijn ‘materiaal’ overal vandaan. Van waar dan ook. Van de straat, kortom uit elke hoek. En ook wat ik je al mailde is:  Maar eerst moet ik dit zeggen: begrijp me goed – no offense , non taken hoop ik als ik dit schrijf: het interesseert het me weinig of men mijn werk leest of niet. Het boek is namelijk belangrijker dan de schrijver. Velen denken, bijna iedereen, dat ze mij een plezier doen mijn werk te lezen. Het is juist andersom. Als je iets wilt lezen, doe je jezelf er een plezier mee. Niet mij. Ik schrijf toch wel. Ook al zou niemand mij lezen .. dan schrijf ik desnoods als dakloze op wc-papier. Friedrich Nietzsche: wanneer het boek zijn mond open doet, zwijgt de schrijver. En mijn motto is die van ‘Max Tailleur’: ik lach om niet te huilen en wat mijn werk aangaat daarin geef ik mezelf geheel en al bloot met ook een soortement motto o.i.d. if you can’t stand the heat stay of out the kitchen. Het is opvallend hoeveel mensen liegen- dat is des mensen eigen. Daarom kan ik zonder niet hond leven. Honden/dieren liegen nooit. Je moest ’s weten – ik reageer nooit- hoeveel leuters/leuterinnen beloven dat ze mijn werk gaan kopen. Dat is veel hoor. Maar zogezegd maakt mij dat helemaal niks uit. Ik schrijf, zo ik zei toch wel. Alleen voor en tegen mijn beste vrienden en vriendinnen – en dat is een handjevol- ben ik een open boek. Verder tegen niemand. Ik ben niet introvert en erg assertief…en communiceer gemakkelijk met mensen tenzij ze me nastaan of bedreigen.. dan ‘bijt’ ik wel van me af en soms niet alleen-gelukkig zelden- niet figuurlijk maar noodgedwongen fysiek. Ruzie zoek ik niet, tenminste niet meer. Vroeger wel…maar ook weinig. Inspiratie: ik zie schrijven als een ‘kantoorbaan’. Ook als ik geen zin heb, ga ik aan de gang. Schrijf zo’n zes tot zeven uur per dag. Ook als het in mijn ogen slecht is, is het niet erg want uit dat slechte vind ik altijd nog wel wat terug. Je ‘moet’ als auteur blijven schrijven, every day, want anders raakt het uit je vingers. Dat hebben musici b.v. ook.

Wat heeft jou geïnspireerd om Stukgeslagen Zaken te schrijven?
Wat mij ‘inspireerde’ is makkelijk zat. Zonder schrijven, ben ik lost…en zou ik allang naar de kloten zijn. Het eerste deel uit ‘Stukgeslagen Zaken’ is afkomstig uit destijds bekroonde gedichten die in België in diverse Vlaamse tijdschriften verschenen zijn (datum staat erbij in het boek) Hoe dat gegaan is, is een verhaal apart en als ik daar op in zou gaan, wordt het, wat het al is, een heel apostel/epistel. Datzelfde geldt voor mijn pseudoniem van mijn tv-spel ‘Dag in Dag uit’

Is het boek gaandeweg ontstaan of had je voordat je begon al een duidelijke opzet in je hoofd?
Het is niet gaandeweg ontstaan. Ik heb altijd van tevoren, weliswaar ruw, idee in mijn hoofd hoe en wat ik wil. Tijdens het schrijven gaat dat vanzelf verder. Wat mijn schrijven aangaat… op het moment dat ik bezig ben is dat ‘orgastisch’. Maar eenmaal af is het een gepasseerd station en vind ik er niks meer aan. Iets wat heel normaal is.

Je eerste boek kwam in 2013 uit, hoe ben je erbij gekomen om te gaan schrijven?
Na de dood van mijn moeder heb ik in gigantisch veel  inrichtingen gezeten en daar heb ik ‘Ik ga Kut’ geschreven. Twee over jaar over gedaan. Van bakfietspsych van het kastje naar de muur. Heb me er uiteindelijk uit losgetrokken, was na een paar ‘bijna’ zelfmoordpogingen er slecht aan toe-understatement pur sang- en vond dat ik de draad van voorheen weer op moest pakken en besloot out of the blue ‘Theo Bee’ te gaan schrijven en there is nothing more to it…Het schrijven ging(en gaat bij mij ) gewoon vanzelf, heb er gemiddeld drie jaar een kleine acht à negen uur per dag aan gewerkt. De eindredacteur – naam staat in het boek – stapelde fout op fout. Gelukkig heb ik een boezemvriend van de middelbare school die de gehele redactie heeft gedaan. Zonder hem was het schip gestrand en ik heb meerdere malen overwogen het contract met de uitgever PMA te verbreken, iets wat ondertussen allang gebeurd is op een schandalige manier waarbij ik financieel flink het schip ben ingegaan en daar heb je de gedane zaken weer. Elke schrijver behoeft een goede eindredacteur en ik bleef schrijven ondanks al het gezeik van PMA en de pijn in mijn hoofd en lijf veroorzaakt door mijn psyche waar de waanzin uitdroop…Kort samengevat schrijven is mijn lust en leven en elke dag vallen tig ideeën in mijn hoofd tijdens lopen, fietsen enzovoort. Ik heb een olifantengeheugen en daarna schrijf ik die gedachten op en verwerk hen someway somehow tot gedichten, verhalen en wat dies meer zij. Al heel jong won ik die tv-prijs voor ‘Dag in Dag Uit’, spoedig daarna schreef ik in de kamer waar H. Mulisch zijn verhaal ‘De Kamer’ schreef bij Kof- Barbara van Westering- zoals wij haar kozend noemden (de ex van Paul Christiaan van Westering o.a. bekend van Dikkertje Dap die ik daar heel vaak zag) mijn hoorspel ‘De Mensentuin’. Terugdenkend aan die tijd…dacht ik opeens godverdomme Lev je hebt niet voor niets die prijs gewonnen en dat hoorspel dat elke omroep wilde…waarom ga je niet weer aan de slag i.p.v. alsmaar te zuipen, blowen, lsd, speed enzovoort. En zo is het gekomen dat ik de draad weer heb opgepakt. Punt uit.

Eerder schreef je ook de boeken Theo Bee en Ik ga kut, kun je hier iets over vertellen?
Over ‘Theo Bee’ heb ik genoeg gezegd. Over ‘Ik ga Kut’ nog niet . Overigens rolt de derde druk over een paar weken van de pers. De prijs gaat omhoog. Het was spotgoedkoop. Velen denken dat wij auteurs van de lucht moeten leven en willen voor een dubbeltje op de eerste rang. Dat zegt genoeg. Gigaboek vond het platvloers voor zo’n waardeloos bundeltje meer dan tien euro neer te tellen. Daar komt bij – dat zeg ik niet- dat velen van dit ‘waardeloze’ bundeltje intens hebben genoten. Mijn uitgever van ‘Stukgeslagen Zaken’ geeft het nu en beter gezet uit en één regel verdwijnt.

Ik ga Kut is een bundel mijmeringen van Lev Bont, een man die met zijn kop tegen de muur aanloopt dan wel door een muur heen gaat, zoals de cover laat zien. Geschreven met bijzonder indringend taalgebruik in het grensgebied tussen proza en poëzie, vertelt de schrijver hoe moeizaam hij, na de dood van zijn moeder, verder leefde. Hij was de weg helemaal kwijt en behoorlijk verslaafd aan alcohol en drugs. De pijn omgezet in fysieke pijn inside my brain drove me crazy… en niet zo’n klein beetje ook ..vandaar die paar bijna zelfmoord….Ik moet er echter bij zeggen dat het heerlijk was om het te maken, fijner dan ‘Theo Bee’ en ‘Stukgeslagen Zaken’ .

Wat voegt het schrijven toe aan jouw (dagelijkse) leven?
Alles. Meer dan menigeen/vermoedt/denkt. Maar ik vind dit niet zo relevant omdat ik in het voorgaande al duidelijk heb aangegeven dat ik zonder schrijven niet kan leven. Dan zou ik, hoe maf men dat ook vindt (schijt eraan) verloren zijn. Overigens wil ik niet anders. Zalig Zalig Zalig Zalig Zalig… Het lekkerste wat er is. Ik verval in herhaling: het is godzegtdank mijn reddingsboei… anders was ik meer dan zeker er niet meer. Maar gelukkig wel…

Je schrijft voornamelijk roman en proza, is er nog een  -misschien wel totaal ander-  genre waar jij je als auteur ook wel eens aan zou willen wagen?
Is niet waar dat ik voornamelijk een roman schrijf en proza. Ik heb de laatste maand zo’n negentig gedichten gemaakt en ‘Ik ga Kut’ kun je ook als zodoende beschouwen. Daarnaast heb ik twee performancegroepen gehad. De eerste was ‘De Kwestie’ en mijn tweede was  ‘Commedia Dell’irium’ Bovendien, don’t get me wrong ..vertel jij mij maar ’s wat het verschil is tussen een roman en proza…dat is er namelijk amper…of eigenlijk helemaal niet. Ik ben een echt podiumdier… maar vind b.v. maar mensen die met mijn genre in zee zouden willen gaan. Daarnaast ligt die periode achter me. Ik wil schrijven, de natuur in, schrijven en that’s all there is to it… Niets anders, schrijven, met Mooss weg, met me meissie socializen en het mooiste wat er in mijn leven is gebeurd namelijk mijn zoon en gebruik maken van mijn gave- niet arrogant bedoeld als gewone jongen die ik nog steeds ben- schrijven. Want daar ben ik mee geboren. Schreef toen ik vijf was tig kleine verhaaltjes, hoorspelen en gedichten aan de lopende band.

Waar kies je zelf voor als lezer zijnde, ga je dan ook voor een  roman of kies je dan juist voor iets uit een heel ander genre?
Dit blijft geheim. ik heb vastomlijnde plannen, maar een auteur, tenminste ik, verraadt dat niet. Dus hier zal je het mee moeten doen. Anderzijds heb ik al dik 200 pagina’s ( ruw bewerkt) klaar voor een nieuwe roman.

Heb je naast het schrijven nog andere interessante bezigheden?
Lezen van boeken die geen hond leest en voor de rest teveel om op te noemen ..en me cluppie Ajax waar ik ‘verliefd’ op ben, de VPRO soms. de natuur in, relaxte wandelingen met mijn heldin Mooss die Pittbulls & Mastiffs grijpt alleen als het moet.. ze is erg dominant en wil eerst de rangorde bepalen en als dat eenmaal gebeurd is, kan ze met elke hond door enen voor- of achterdeur en het tegelijkertijd verzamelen van ‘gedachten’ voor mijn nieuwe bundels/romans/novelles/korte verhalen en genieten van de schoonheid om me heen waar ik in opga. Ik houd enorm van waterpolo, heb dat op hoog niveau gespeeld, ben zwemleraar, heb daarnaast tig beroepen. Dammen was ik erg goed in. Fascineert me nog- maar niemand wil het-  ik ben vaak kampioen geweest en heb eens in IJmuiden in een simultaan tegen de beste dammer aller tijden Ton Sijbrands als een van de twee remise gespeeld.

Tot slot, wat kunnen wij van jou in de toekomst nog meer verwachten?
Veel, geheime dingen tot ik onder de grond lig met mijn neus naar boven waar mijn botten stil verrotten- Jaap Fischer- en de tijd verstomt.

Kijk voor meer informatie over Lev Bont op zijn website of Facebook

written by Nancy Walburg