Door mijn studie voor onderwijsassistent volg ik een aantal docenten op Instagram. Het is erg leerzaam en leuk om ze te volgen. Alleen al daardoor krijg ik zin om stage te gaan lopen, alhoewel ik dat nog even moet regelen. Ik heb wel al een school op het oog waar ik heel graag stage zou willen lopen. Ik moet nog even contact met ze opnemen en dan afwachten of er überhaupt een plek is voor mij. Dus na de vakantie even contact opnemen met de school en hopelijk is er plek en wordt het goedgekeurd door NTI. Is het niet mogelijk, dan zoek ik verder.
Maar daar wil ik niet over schrijven. Waar ik over wil schrijven is, cito-toetsen. Hoe belangrijk is het om je kind te pushen om een bepaald niveau te halen? Ik heb dat wel vaker gedacht en ik heb een stukje geschreven over praktisch opgeleid. En door over en weer even berichtjes met juf Sanne wil ik nu dus over cito schrijven. Juf Sanne deelde wat artikelen op Instagram dat ging over hoge verwachtingen die ouders maar ook docenten hebben van de kinderen. Natuurlijk zijn niet alle ouders en docenten zo, gelukkig.
Op basis van cito’s worden er adviezen gegeven, maar het is een momentopname. Want stel je voor dat je net die dag een slechte dag hebt… je begrijpt het al. Draait het echt allemaal om havo/vwo? Waarom is vmbo of mavo niet goed genoeg meer? Ieder kind is anders, we hebben mensen nodig die goed zijn met handen en mensen die goed zijn met hun hersenen en mensen die er tussenin hangen. Ieder mens heeft zijn/haar eigen kwaliteiten, dat is juist wat een mens uniek maakt.
Het gaat erom dat ze hun best doen op hun niveau, of dat nou A, B, C of D niveau is, het maakt niet uit. Als ze maar hun best doen. Een mooi voorbeeld, ik heb twee vriendinnen die beide een kind van 7 hebben, allebei zijn in augustus geboren. Maar de ene heeft groep 2 overgedaan en gaat nu naar groep 3 en andere gaat naar groep 4. Betekent dit dat de een minder is dan de ander, nee! Hij bewandelt zijn weg en zij de hare. En zo hoort het ook.
Hoe vaak blijkt het achteraf niet zo te zijn dat kinderen die havo/vwo niveau als advies kregen toch uiteindelijk naar mavo gingen of andersom. Het zijn gewoon momentopnames, het gaat om hun prestaties van het hele jaar. Ik kan mij niet heugen dat er zo’n grote heisa over werd gemaakt toen ik cito-toetsen moest doen. Ik weet wel dat ik ze had gemaakt, maar ik had niet het gevoel dat het een big deal was. Ik deed mijn best, zoals elk kind waarschijnlijk dat deed.
Laat het kind op zijn/haar niveau ontwikkelen, sommige zijn laatbloeiers of hebben meer tijd nodig, net als ik. En hoe denken jullie dat jullie kinderen dan voelen als ze misschien niet het advies krijgen waarop jullie hopen? Heeft het kind dat gefaald omdat hij/zij niet aan jullie beeld voldoet? Kijk naar wat voor soort kind het is en kijk dan welke opleiding het beste past. Zoals juf Sanne zei, ”mijn ander kind gaat waarschijnlijk vmbo doen, hij is een zorger, hij heeft oog voor mensen. We hebben juist zijn soort nodig!” We hebben denkers en doeners nodig. Of een beetje tussenin, zoals ik.
Dus ook al kun je je kind pushen om hoge scores te halen, je weet niet wat zijn weg is. En is het waard dat je je kind zo pusht alleen omdat jij als ouder vindt dat hij een bepaald niveau moet doen! Zo geef je je kind meer stress waardoor het kind juist minder goed gaat presteren of eigenlijk boven zijn/haar kunnen, waardoor het kind onder constante stress leeft. Laat het kind ook kind zijn en zijn/haar eigen weg vinden.
