Afgelopen zaterdag ben ik gezellig even gaan stappen met een goede vriendin. Na wat slenteren en lang zitten kletsen, kom ik thuis en tot mijn grote schrik, ben ik mijn mobiel kwijt! En mijn OV-chipkaart!
Crap! Vervloekt! Stomstom! Stupidstupidstupid! Nergens kon ik ze terugvinden, niet in mijn tas noch in mijn jaszakken. Naar mijn mobiel bellen had geen zin want… het geluid stond uit! Verdikkeme! Dat betekent geen rustige middag maar van alles regelen. Ik denk, ik vraag even of mijn zus misschien mee wilde zoeken. Loop naar haar toe, is zij is niet thuis! Dan fiets ik naar mijn ouders, verdikkeme ook niet thuis! Dan maar weer naar station fietsen en weer rustig hetzelfde weg naar huis. En maar blijven voelen in mijn jaszakken. Wat heeft dat voor zin, die zijn leeg, sukkel!!
Kom ik thuis, niets, niets, niets! Totaal pissig op mezelf en denkend, hoop dat nu geen vreemde iedereen gaat bellen met stom verhaaltje of een hijger of zo. Je weet het maar nooit en tja… dan houd je geen vrienden over! Even mijn ouders gebeld, bleek dat ze gewoon thuis waren maar buiten zaten de bel niet hadden gehoord! Nou ja… wat heb je daaraan!
Goed, na even mijn frustratie geuit te hebben, besluit ik tegen beter weten in mijn jaszakken weer te controleren. Want het idee de politie te moeten bellen en zeggen dat ik mijn mobiel en OV-chipkaart verloren heb, OV-chipkaart moeten blokkeren en sim-kaart. Kortom, mijn hele rustige middag naar de knoppen. Want ik had daar nou eigenlijk geen energie meer voor maar het moet gebeuren.
Sta ik bij mijn jassen en plots besef ik… ik had een andere jas aan! En ja hoor… mijn mobiel en OV-chipkaart! Halleluja! Gelukkig, ik hoef geen actie te ondernemen. Dus ik mijn ouders gebeld en natuurlijk werd ik erom uitgelachen. Het is dat ik enigszins wat zelfspot heb…
Maar wat voelde ik mij toch zooooooo stom!
