Een jaar geleden veranderde onze levens door corona. Waar we eerst dachten, het valt mee, het is toch alleen maar in China werd algauw Italië overspoeld en dat was toch dichter bij huis. En ergens in februari sloeg het ook toe in ons land. Het begon in het zuiden en werd algauw verspreid door het land. Maar Brabant had het het zwaarst in de beginperiode. Het was nog dichter bij huis gekomen, maar tegelijkertijd dacht ik, het is in Brabant. Maar zoals ik al net zei, algauw was het door het hele land. Hoewel het noorden toch wel wat bespaard bleef. Maar de Randstad kon er niet aan ontkomen, gezien de hoeveelheid mensen er wonen, dus ging ook de verspreiding sneller.
Veel was er nog onduidelijk maar toch gingen in maart de scholen dicht. Plotseling zaten wij allemaal thuis. Plotseling konden we niet veel meer doen, mensen van wie je houdt geen knuffel meer kunnen geven. Het dodental steeg, de besmettingen stegen, de ziekenhuisopnames stegen, de ICU raakte vol. Een rare gewaarwording. Dat soort dingen gebeuren alleen in andere landen, alleen in de films, alleen in de boeken. Maar niet hier.
In april overleed mw. B. Zij had onderliggende klachten en was in die periode twee keer opgenomen in het ziekenhuis. Ergens had zij corona opgepikt en dat was haar uiteindelijk fataal geworden. Ik had haar nog wel even kunnen spreken, zo ongeveer een week voor haar overlijden. Zij was een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden. Ik kende haar via mijn werk in het verzorgingshuis waar ik werkte en sinds 2009 ging ik elke week naar haar toe om voor te lezen en gaandeweg gesprekken voeren over van alles en nog wat. Zij vond het fijn om haar zorgen over de wereld, haar kinderen, haarzelf met mij te kunnen delen. Ik wist in welke periodes zij het weer even moeilijk had, dan belde ik haar en gaf aan als het nodig was dat ik extra kon komen. Afgelopen december dacht ik nog, raar, ik hoef haar niet meer te bellen om te vragen hoe het gaat.
Door corona moest ik langer stage lopen. Wel had ik het geluk dat de examens die ik had ingepland niet geannuleerd werden. Wel heb ik er zelf 1 geannuleerd en naar een latere datum verplaatst. Scholen gingen ergens in mei weer open en was het weer redelijk normaal. Alleen ging ik niet meer bij mijn ouders langs. Want, tja… er was en is nog zoveel onduidelijk. De kinderen kunnen het virus wel bij zich hebben en overdragen. Het idee dat ik het dan mogelijk zou kunnen overdragen aan mijn ouders. Dus ik zag ze dan niet of op verre afstand.
Toen was het niet moeilijk. De kinderen van 6-7 jaar hebben nog behoefte aan knuffelen en hadden ze armen om zich heen nodig als ze getroost moesten worden. Dat ik mijn ouders, mijn zus en mijn lieve vrienden niet meer kon knuffelen werd daardoor goedgemaakt. Maar nu… geen school meer. Tja, dan is het soms even moeilijk dat je nu niemand meer kunt knuffelen. Ondertussen zijn enkele vrienden van mij besmet geraakt door corona. Nu zit ook een goede vriendin van mij thuis met corona.
2020 is een jaar om nooit te vergeten, gemakkelijk getal om te onthouden. Zal 2022 een jaar zijn waarin we weer terug naar het ‘normale’ kunnen. Ook een getal om gemakkelijk te onthouden. De tijd zal het leren.
