Een nieuwe baan

Sommige van jullie weten het al en sommige nog niet… Maar ik heb goed nieuws! Ik heb een baan!!

Ik had twee sollicitaties lopen. Een van de twee was op de school waar ik stage had gelopen en als oproepkracht aan het werk ben gegaan. Ergens wist ik wel dat ik daar wel een baan zou krijgen, alleen ik moest helaas wel gewoon de hele sollicitatieprocedure doorlopen. En die procedure loopt nu nog.

Op de dag dat ik het sollicitatiegesprek had met ‘mijn’ school kreeg ik een appje van een andere school, school nummer 3. Iemand die ik ken, werkt op die school en via haar ben ik in april in contact gekomen met de teamleidster. We spraken toen af om later weer contact op te nemen. Dus zij appte mij of ik langs wilde komen voor een kennismakingsgesprek. Natuurlijk! Plotseling had ik in drie dagen gesprekken op drie verschillende scholen van dezelfde organisatie.

Donderdag had ik een gesprek met ‘mijn’ (stage-)school. Het voelde raar aan. Ik had nooit een sollicitatiegesprek gevoerd met mensen die ik ken en die al weten hoe ik werk. Hoe ga je het gesprek in? Maar goed, ook overleeft. Ondertussen bleef ik aan die andere school denken. Het is namelijk zo, die twee scholen waar ik op had gesolliciteerd, zijn beide scholen voor kinderen met taalontwikkelingsstoornis. Maar die derde school, die mij had benaderd, is een school voor dove en slechthorende kinderen. Dus ja…

Vrijdag had ik een gesprek met die andere school. Het was een fijn gesprek. Het grappige is dat ondanks ze met dezelfde doelgroep werken ze toch bepaalde dingen net iets anders doen. Elke school heeft toch zijn eigen identiteit. Ik ging wel met een goed gevoel naar huis. Ik besef dat dat gesprek ook anders ging dan gewoonlijk, omdat ik al bekend ben met de organisatie.

Heel het weekend heb ik zitten, lopen, liggen nadenken. Wat doe ik als ik maandag op gesprek ga bij die doven en slechthorenden school? De school hier in mijn woonplaats is natuurlijk fijn. Lekker dichtbij, een school die ik al ken, een school waar ik mij thuis voel, een team dat ik ken, de kinderen die ik ken. Maar vooral, lekker dichtbij huis, 10 minuten fietsen ofzo. Alleen het duurt lang voor ik de zekerheid heb. Maar die andere school is wel meer mijn wereld, alleen hoe voelt het aan als ik daar rondloop? Hoe zal dat langer reizen gaan? Heb ik het er voor over?

Eindelijk maandag… Onderweg naar school. Ik kom binnen en het voelt goed. Het gesprek met beide teamleiders was ontspannend en erg fijn. Wat ik fijn vond, was dat ze ondersteunende gebaren gebruikten. Daardoor hoefde ik niet alleen op mijn gehoor af te gaan. Dus tja… mijn voorkeur groeide voor die school. Helemaal, toen ze zeiden dat ik een voorbeeld kon zijn voor de slechthorende kinderen. Want er werken namelijk dove en horende mensen maar geen slechthorende. Voor die groep kinderen is het wel fijn als een slechthorende daar ook werkt.

Onderweg naar huis besloot ik, mocht die school mij in dienst willen nemen, dan zeg ik ja! Jammer voor die school hier in mijn stad. Maar ik voelde mij meer op mijn plek op die school, meer mijn wereld, meer thuis. Niet afhankelijk te hoeven te zijn van alleen maar mijn gehoor. Dat maakt dat het minder vermoeiden voor mij zal worden op dat gebied.

Ik kom thuis en zag dat zij mij hadden gebeld en geappt. Ik heb teruggebeld en zonder aarzelen heb ik ja gezegd. Ja, het is verder van huis, maar daar heb ik het voor over.

Dus ja, het liep anders dan ik had gedacht maar ik heb een baan!