Vorig week had ik een fijn en goed gesprek met een collega over doofheid, slechthorendheid en gebarentaal. Hoe en wat over gebarentaal en gesproken taal enz…
Het was een open gesprek. We hadden het over onze eigen visie, hoe wij los van elkaar naar bepaalde dingen keken. Zij vanuit het perspectief van een dove en ik vanuit het perspectief van een slechthorende. Maar ook over waar je als slechthorende thuis hoort. Ik kijk ook heel erg naar de leerlingen die slechthorend zijn. Want eigenlijk moet je je als slechthorende continue aanpassen.
Je spreekt Nederlands met een horende en Nederlands met gebarentaal (Nmg) of Nederlands Gebarentaal (NGT) met een dove. Dus als slechthorende ben ik multilinguaal, Nederlands gesproken taal, Nmg en een beetje NGT. Het is wel mijn doel om NGT te beheersen of in ieder geval zo goed mogelijk. Want als ik Nmg gebruik, heb ik het gevoel dat ik stotter, helemaal als ik ook nog mijn stem erbij gebruik. Ik ben namelijk gewend om mijn stem uit te schakelen als ik met een doof persoon in gebarentaal praat.
Dus je past je steeds maar aan. Het zou fijn zijn als mensen gewoon ook rekening houden met jou en er moeite voor willen doen. Het zou fijn zijn als ik dat maar 1 keer hoef te zeggen dat ik slechthorend ben en dat ze daar rekening mee moeten houden. Op school hoef ik dat niet te zeggen. Wel geef ik soms aan als ik moe ben en in gesprek ben met een aantal horende collega’s of ze Nmg willen gebruiken. Dan kost het mij minder energie om het gesprek te volgen. Maar in de buitenwereld gaat dat helaas niet zo. Want ze kunnen niet aan mijn stem horen dat ik slechthorend ben. Dus vergeten ze het gauw.
Wel moet ik zeggen dat als ik in een winkel ben of dergelijke en ik kan niet goed verstaan wat ze zeggen en dan geef ik aan dat ik slechthorend ben. Vaak doen ze het mondkapje even naar beneden of ze gaan rustig en iets harder gaan praten. Dat is wel fijn. Ik weet dat ik daar een gesprek met een leerling over had en die verbaasd was dat ik dat durf te zeggen dat ik slechthorend ben. Dan denk ik, ja, waarom niet. Ik ben slechthorend en mensen moeten daar ook rekening mee houden. Ja, dan spelen de ouders op dat gebied een grote rol. Hoe gaan de horende ouders met hun kind om dat doof of slechthorend is? Want dat heeft duidelijk invloed op het kind. Er is geen reden om je ervoor te schamen. Doof of slechthorend zijn is een onderdeel van je identiteit en daar hoef je je nooit voor te schamen.
Mijn collega gaf ook aan dat er gewoon een groot grijs gebied is voor slechthorenden. Zij zei, ik ben doof, dus is mijn keuze gemakkelijk gemaakt. Die keuze kan ik niet maken en wil ik eigenlijk ook niet maken. Ik wil alleen dat mensen zich meer bewuster worden van slechthorenden en dat er grote variaties op dat gebied bestaan. En dat je als slechthorende het beste gesproken taal en of Nmg of NGT kunt beheersen. Zo kun je altijd tussen twee werelden in zweven. En de twee beide werelden samenvoegen tot het jouw wereld wordt.
