Na aanleiding van mijn vorige column bedacht ik plots diverse onderwerpen. En de afgelopen week kwamen er nog paar bij. Voor de verandering heb ik dus nu veel onderwerpen om uit te kiezen alleen… over welk onderwerp ga ik nu schrijven? Uiteindelijk heb ik een keuze kunnen maken, ik ga schrijven over het boek Ichigo-ichie van Francesc Miralles en Héctor García.
Zij zijn ook de schrijvers van een boek over Ikigai. Die heb ik ook in mijn bezit. Ik was namelijk de gelukkige winnaar van een loterij van een uitgever en kreeg een set boeken, 4 boeken. Allemaal van dezelfde schrijver over de Japanse manier van in het leven te staan. Japan heeft mij altijd wel aangetrokken. Misschien door de stripverhalen van Yoko Tsuno of door de tv-serie Oshin die ik als kind had gezien. Helaas kan ik die serie niet op DVD vinden. Voor de bloemistenopleiding moest ik als eindexamenonderwerp een land kiezen, ik koos voor Japan. Ik had zelfs de Japanse ambassade benaderd om meer informatie en materiaal te krijgen. Nu ben ik zelfs voor de lol Japans aan het leren. Vraag me niet waarom, maar het houdt me lekker bezig.
Kortom, terug naar Ichigo-ichie. Het draait om het moment, nu. Dat je geniet van het moment, omdat elk moment maar eenmalig is. Want ook al zie je je vrienden of familie vaak, dit moment is maar één keer. Want de volgende keer is het in een andere setting, andere sfeer. Dat je de ander bedankt voor het gedeelde moment, zo laat je zien dat je er van genoten hebt en het samenzijn waardeert. Vooral in de tijd waarin sommigen helaas teveel aandacht geven aan een scherm in plaats van even van de mensen en de omgeving te genieten.
Ik zelf probeer van mijn mobiel af te blijven tot na het ontbijt. Gewoon nog even los van de wereld, gewoon nog even rustig opstarten en genieten van het moment. Want ook al ben ik alleen, ik kan ook die momenten voor mezelf creëren. Dat laat ik niet afhangen van een ander. Maar ook als ik bezoek heb of op bezoek ga, mijn mobielgeluid staat uit en ligt in mijn tas.
Zoals gistermorgen, ik zat weer op mijn balkon en ik genoot echt van het mijn nieuwe zithoekje. Dat ik naast de mooie planten en bloemen zat. Dat die paarse bloemetjes zo mooi en vol open staan. Dat er meer witte bloemetjes komen. Dat er continue verkeer voorbij rijd, negeer ik. Ik heb mijn moment op mijn balkon, waar ik geniet van mijn ontbijt. Afgelopen zondag genoot ik van het feit dat er twee bijen rondvlogen.
Ik merk dat ik zelf steeds meer probeer in het moment te leven. Natuurlijk schieten mijn gedachten terug naar het verleden of naar de toekomst. Maar het verleden kan ik niet meer veranderen en de toekomst is en blijft een onzekere factor. Dat is wat ik al vrij snel heb moeten leren na de diagnose van fibromyalgie en de tegenslagen van mijn lijf. Je kunt een doel uitwerken en daar naar toe werken, alleen accepteer dat de weg niet altijd recht loopt en geniet van de momenten onderweg naar het doel.
