Ergens vorig jaar besefte ik dat ik een introvert ben. Ik herken mijzelf in zoveel dingen die bij een introvert iemand past. Dat houdt in dat ik niet extreem verlegen ben of dergelijke, maar gewoon niet prettig vind om met Jan en alleman te gaan kletsen. Ik weet dat velen zeggen dat ik niet verlegen of onzeker overkom. Maar dat ben ik wel. Ik kan heel sociaal en zelfverzekerd overkomen online maar ik voel me soms erg sociaal onhandig in een één op één contacten. Of als we in een groep zitten, focus ik me liever op 2-3 mensen in een gesprek. Ik maak ook niet gemakkelijk small talk. Ik praat liever over diverse onderwerpen en ga daar graag dieper op in. Of nog beter ik luister liever dan dat ik wat moet vertellen. Want moet ik wat vertellen dan vestig ik de aandacht op mezelf en dat hoeft voor mij ook weer niet. Ik dacht dat het ook deels door mijn slechthorendheid komt Maar dat is niet dé reden. Want mijn beste vriend hoort nog slechter dan ik maar hij klets gerust met Jan en alleman. Dan denk ik soms, kom op, niet sociaal doen en doorlopen!
Ik heb altijd gedacht dat ik een soort buitenbeentje was. Want als kind al ben ik een huismusje geweest. Ik ga niet graag in de weekenden of ’s avonds stappen. Dan zit ik liever op de bank met een goede film of een boek. Helemaal als ik een hele drukke week heb gehad en in het weekend bij wilt tanken. Hoewel ik helaas nu geen werk heb, zijn die bijtank weekenden niet echt nodig. En toch probeer ik met enige regelmaat vrije weekenden te plannen, kortom, mijn weekend. Een weekend waar ik zonder enig schuldgevoel op de bank mag zitten en de hele dag een boek of stripboeken mag lezen. Dat is voor mij heerlijk en voldoende. Ik ben ook niet iemand die graag belt en handel liever alles per mail af. De enige mensen die ik telefonisch spreek, zijn mijn ouders en mijn beste vriendin. De rest communiceer ik via mail of app.
En toch kan ik ook genieten van mijn “kwaliteit-tijd” met mijn hele goede vrienden. Vroeger had ik maar heel weinig vrienden, mijn zus had er weet ik veel hoeveel. Ik denk dat ik toen maar drie of vier vrienden had. Ik vond mezelf af en toe ook saai als ik dan naar mijn zus keek. Die had altijd wat te doen met haar vrienden. Ik werkte ook al vanaf mijn 19e terwijl mijn vrienden nog naar school gingen. Ik werkte ook altijd op zaterdagen dus ik wilde dan liever op zondag niets afspreken maar gewoon bijkomen.
In Engeland raakte ik bevriend met mijn huisgenoot, tenslotte zaten we in hetzelfde schuitje… Vreemdelingen in een ander land en gedwongen een woning met elkaar te delen. Gelukkig hadden wij veel overeenkomsten. We hielden van films en gingen bijna elke dinsdag wel naar de bioscoop en wij hielden van lezen. Zij was ook niet een type dat graag ging stappen, wel wandelen of dergelijke. Dus dat klikte prima. En nu nog na al die jaren zijn wij bevriend.
Dankzij internet is mijn vriendenkring gegroeid. En enkelen daarvan zijn hele goede vrienden geworden en die mij ook het gevoel geven dat ik mezelf mag en kan zijn. Bij hun ben ik mezelf, dan kan ik ook heel sarcastisch, humorvol uit de hoek komen. En dat is een groot compliment naar hun toe.
Ik heb daarom ook mijn oude blog afgestoft en een frisse start gemaakt. Daar zal ik nu en dan over hebben.
Zo, is weer tijd voor mijn afspraakje met de bank, boek en thee.
