Ik heb een aantal weken geleden een klusweek ingelast. Ik had zoveel klussen liggen, grote en kleine. Dit jaar heb ik besloten wat aan mijn kluslijst te doen. En dacht, als ik nou gewoon een week aan klussen besteed dan kan ik meteen een aantal dingen van mijn lijst afstrepen.
Maandagochtend stond ik op met het idee, pfff, oké, ik heb het zelf ingepland, dus moet het ook maar doen. Ik kon er op maandag ook niet onderuit omdat mijn ouders die dag mij even gingen helpen met het slopen van de klerenkast, het wegbrengen naar het grofvuil en om het bed op een andere plaats te zetten. ’s Avonds was ik blij dat ik languit op mijn bank kon liggen maar wel met een voldaan gevoel. Nu kan ik de volgende stappen gaan nemen 
in mijn slaapkamer, zoals muren verven.
Dinsdag ging ik de toiletruimte verven, al sinds ik hier woon, 13 jaar, had ik nooit de muren afgeverfd. Tja, de verf was op en het is toch maar een toilet. Ik had nu verf over en nu ga ik het doen! Toen ik klaar was, dacht ik, wat goed van mij en ik ben er blij mee! Ik wil wel de volgende keer nog even een randje wegwerken maar nu is het klaar, na 13 jaar.
Woensdag ochtend besloot ik maar even een vrije dag nemen want mijn lijf protesteerde heel erg. Naast spierpijn had ik ook wat last van gewrichten en mijn rug speelde op. Tja, ik kan het wel zo leuk plannen alleen mijn lijf vindt mijn plannen niet altijd even leuk.
Donderdag besloot ik kleine dingen te doen, rustig aan doen. Al had ik graag een houten frame in de grondverf willen zetten en dan kon ik dat vrijdag afmaken. Maar mijn lijf was daar niet blij mee. En in de middag wilde ik toch even een mevrouw in het ziekenhuis bezoeken. Ik lees haar altijd elke donderdag voor maar helaas was zij voor langere tijd opgenomen in het ziekenhuis. Dus ik dacht, laat ik haar dan daar maar bezoeken. Gelukkig is zij de afgelopen week weer thuis gekomen.
Vrijdag na boodschappen ben ik meteen aan de slag gegaan met het houten frame en heb ik het in de grondverf gezet. Wat ziet alles er anders uit, mooier, ook al staat het in de grondverf. Ook dat had ik maar steeds uitgesteld. In de middag kwamen mijn ouders om te helpen met dingen ophangen, want ik kan niet altijd goed zien of het recht hangt, klein mankementje in mijn oog. En mijn vader kon dan spijkers enz… slaan.
Ik ben blij en trots dat ik het gedaan heb en eindelijk wat dingen af heb kunnen maken of er een begin mee gemaakt heb. En nee, ik ga het niet weer jaren uitstellen. Ik moet eerlijk bekennen, ik vond het eigenlijk wel leuk en het gaf mij een voldaan gevoel. Alleen zal ik ook naar mijn lijf moeten luisteren dus niet meer een klusweek inplannen maar een klusdag. Een dag per maand wat klussen, dan herstel ik sneller.
Op naar volgende klusdag!
