Ik vind het heerlijk om naar miss Marple, Poirot en Murder she wrote te kijken. Ik geniet er elke keer weer van. En vroeger keek ik ook naar Matlock, Jake and the Fatman en nog meer van zulk soort series. Ooh ja, Magnum P.I. en Moonlighting. Heerlijke series.
Toen ik op vakantie was in Frankrijk met mijn ouders, hadden zij DVD’s mee genomen van Murder she wrote. Dat was genieten. Maar ik moet eigenlijk ook wel af en toe lachen om het feit dat Jessica Fletcher zo overal naar binnen kon komen. Dat zij zomaar toch de crime scene binnen mag lopen.
Als je kijkt naar CSI en andere huidige series is het toch wel heel wat anders dan in de series van vroeger. Witte pakken, vingerafdrukken, bloedspetters, niet mee bemoeien met het politiewerk, niet zomaar details vertellen aan een buitenstaander. En toch krijgt Jessica Fletcher het voor elkaar dat zij alles te horen krijgt. Soms hoeft zij er niets voor te doen, heerlijk!
En toevallig kent zij natuurlijk wel mensen uit de politie- en medische wereld. Er is altijd wel iemand die zij kent die met de moord te maken heeft. Overal waar zij naar toe gaat, wordt een moord gepleegd. Ik weet niet of ik wel zo iemand om me heen wil hebben, stel je voor, dan ben ik opeens het volgende slachtoffer. Of nog erger, een verdachte! Want als je vermoord bent, merk je toch niets meer van alles erom heen. Maar als verdachte… handboeien, gevangenis, nee dank je!
Elke keer weer geniet ik van Murder she wrote, maar ook van Miss Marple en Poirot. Ook van deze hebben mijn ouders DVD’s van. Maak niet uit hoe vaak ik het gezien heb, want ik ben het toch weer vergeten wie het gedaan heeft. Of ik heb wel een vermoeden maar toch…
Maar ook wonderbaarlijk hoe Jessica Fletcher altijd in staat is om de moord op te lossen en de politie moet vertellen wie het gedaan heeft. Terwijl ik nog aan het nadenken ben wie zou het gedaan kunnen hebben, heeft zij het allang al uitgevogeld! Net zoals Poirot altijd aan het eind iedereen bij elkaar roept en dan vertelt wie de moordenaar is. Dan denk ik, hoe had ik dat over het hoofd gezien! Maar dat is juist het heerlijke ervan, dat je elke keer weer op het verkeerde been wordt gezet.
Ik denk dat ik voor de winter wat DVD’s van mijn ouders ga lenen en lekker op een zondag op de bank kruip met een bakkie thee en een deken en relaxen met whodunnit . Ik kijk er nu al naar uit!
