“Wie knibbelt knabbelt aan mijn huisje?”
“Ik, de leider van de bestuurders van het land.”
“O, jij! Heb je nog niet genoeg geknibbeld geknabbeld?”
“Ik kan er ook niets aan doen! Brussel wil het,” zeurt hij.
‘Hocus pocus, Brussel zakt in stront!”
Meteen gaat de telefoon van de leider.
“Ja. Wat? Echt?”
Met angst en bewondering kijkt hij de boze heks aan en zegt: ”Brussel zak weg in stront!”
“Yep!”
“U bent echt de boze heks! Dan kunt u mij helpen!”
“Misschien kan ik je helpen, maar dan moet jij ervoor zorgen dat ik geen enkel belastingen meer hoeft te betalen! Ook niet die boze heks toeslag!”
“Belooft, ik ga het regelen!”
Aangezien zijn neus niet langer werd, gelooft de boze heks hem.
“Wat wil je dat ik ga doen?”
“Ten eerste moet u wat aan die nep blonde leider van Partij Vliegende Veren doen! Stuur hem maar naar Marokko!
“Hokus pokus, blonde gaat naar Marokko!”
Weer krijgt hij een telefoontje. Met een glimlach op zijn gezicht neemt hij de telefoon op. Wat hij hoort is geen verrassing meer. Die blonde zit in Marokko!
“Het is u gelukt!” zegt de leider, er klink ongeloof door zijn stem.
“Natuurlijk en wat is je grote wens?”
“Dat het volk niet zo moet zeuren!”
“Tja, dat wordt lastiger, aangezien ik iemand van het volk ben.”
“Ja maar, u hoeft toch niet te zeuren!”
“Wat als ik wil zeuren. Maar goed kom maar naar binnen. Want dat is niet zo gedaan.”
Hij gaat met haar mee naar binnen en ruikt iets. Langzaam loopt hij naar de ketel waar zij stond.
“Dat ruikt goed.”
“Waarom ga je niet dichterbij staan?”
Langzaam komt hij dichterbij.
De boze heks geeft hem een duw en hij verdwijnt zo het ketel in.
“Zo dat probleem is weggewerkt,” gniffelt zij.
(dit verhaal heeft Paulien geschreven in de kader van Word Exact 300 georganiseerd door gebruiker op WordPress. Het themawoord oplossing mocht niet in het verhaal voorkomen)
