Sociaal maatschappelijk beeld

Een overbuurvrouw van mij is door een maagverkleining erg afgevallen. Een paar maanden geleden raakten wij aan de praat en toen maakte zij een opmerking over iets waar ik de afgelopen week weer aan dacht.

Ik vond dat zij altijd, ondanks het feit dat zij fors was gebouwd, altijd goed, en heel modieus gekleed ging. Dat zei ik haar ook en zij vond het fijn om te horen. Want juist nu zij zoveel is afgevallen krijgt zij complimenten. En zo spraken wij over complimenten geven en het sociaal maatschappelijk beeld. Nu pas voldoet zij aan het sociaal maatschappelijk geaccepteerd beeld. Nu pas heeft zij het gevoel dat zij meetelt. Nu pas heeft zij het gevoel dat zij iets bereikt heeft.

Dat had ik ook en nu nog. Want in 2004 ben ik erg aangekomen. In mijn geval veroorzaakte depressies dat ik teveel ongezonde dingen ging eten. Ik gaf er aan toe. Nu 13 jaar later ben ik afgevallen, het ging met vallen en opstaan en ik ben er nog niet. Toen mijn overbuurvrouw die opmerking maakte, dacht ik bij mezelf, ja dat klopt. Nu ik over de jaren heen wat gewicht kwijt was en weer wat aankwam kreeg ik vaak complimenten als ik wat gewicht kwijt was. Ik ging dus bij mezelf te rade, zag ik er voor die tijd dan niet goed gekleed uit? Ik probeerde juist altijd er naar te kleden. Was ik dan eigenlijk wel goed genoeg? Ik weet het niet. Maar ik besef wel dat wij ons allemaal er eigenlijk schuldig aan maken. Dat wij pas mensen complimenten geven als ze op een of ander manier passen in het sociaal maatschappelijk geaccepteerd beeld. Maar wie bepaald dat beeld?
Daarnaast, waarom kan ik niet trots op mezelf zijn om wat ik heb bereikt, ik ben ten slotte in 11 jaar bijna 20 kilo afgevallen. En toch… het is nog niet genoeg, ik heb mijn doel nog niet bereikt. Dus nu probeer ik gewoon trots te zijn om wat ik nu heb bereikt!

Wij geven iemand complimenten om wat die heeft gepresteerd, zo is onze maatschappij geworden. Zo is ook ons onderwijssysteem, presteren, daar draait het om. Daarnaast zijn wij allemaal geneigd om het negatieve sneller uit te spreken dan het positieve. Dat is vooral op de werkvloer.

Een paar maanden geleden heb ik naar een documentaire op Netflix gekeken, ‘Embrace’. Ik vond het een goede documentaire. Het ging over vrouwen (maar mannen hebben er net zoveel last van). Over vrouwen die ontevreden zijn met hoe ze eruit zien, ook vrouwen die modellen zijn of vrouwen die naar mijn belevenis er goed uit zien volgens het sociaal maatschappelijk beeld. En ook die vrouwen zijn niet blij met zichzelf. Wij worden doodgegooid door al die reclames en sociale media hoe je eruit moet zien, dat rimpels niet mooi zijn, dat je gewoon compleet strak er uit moet zien. Die documentaire ging over hoe je van jezelf kunt houden. Dat elk mens anders is gebouwd, dat de een zich beter voelt bij 70 kilo en de ander bij 60 of 80. Het gaat erom hoe je je erbij voelt en niet hoe je eruit zou moeten zien. Niemand is perfect.

Het is hetzelfde als met het feit dat ik geen werk heb. Soms denk ik bij mezelf, voldoe ik hierdoor niet aan het sociaal maatschappelijk beeld? Ik merk nu door dit op te schrijven dat ik mezelf weer wil gaan verdedigen waarom ik niet werk en waarom ik aarzel om weer te gaan werken. Maar waarom zou ik verantwoording af moeten leggen. Aan wie ik de verantwoording af moet leggen is aan mezelf.

Wees blij met wie je bent.

written by Paulien Vermaas