Ik zag op Facebook een berichtje van een vriendin voorbijkomen. Zij had een bericht gedeeld van iemand die af en toe op de radio komt, althans dat denk ik. Ik heb namelijk twee keer filmpje van hem voorbij zien komen dat radio gerelateerd was en beide keren vond ik dat hij sprak met wijze woorden. Ik heb geen idee hoe hij heet. Ik heb even snel gegoogled, Pieter van Derks.
Deze keer ging het over het feit dat er een tekort is aan mensen in de bouw en de zorg, maar laten we onderwijs ook niet vergeten, dat kwam de afgelopen paar weken regelmatig in het nieuws. Ik zei tegen mijzelf, als ik het fysiek aan kon dan zou ik mij willen om laten omscholen voor verpleegkundige. En toen dacht, waarom niet laten omscholen voor het onderwijs. Maar ik weet niet of het wel wat voor mij zou zijn. Ik denk dat de werkdruk en het stressniveau erg hoog is en vraag me ook af of ik zo’n klas aan kan. Maar als ik gezond was geweest had ik me dan wel laten omscholen wetende dat er op dat gebied een tekort is aan vakmensen en dat ik daardoor een grote kans heb op een baan.
Ik vond dat hij een punt had, wij zijn zo gefocust op het behalen van diploma’s op een zo hoog mogelijk niveau. Dat wij dan een land worden van kennis maar dat niemand dan weet hoe je een toilet moet repareren. Dat er wel mensen zijn die weten hoe je een probleem met je computer, tablet, laptop en mobiel kan oplossen maar die geen lamp kunnen vervangen. Dat er straks geen mensen zijn die mij kunnen verzorgen als ik oud ben. Ik wilde zeggen oud en grijs, maar ik begin al wat grijs te worden, dus oud. Geen wonder dat ze dan mensen aannemen uit andere landen die nog wel weten hoe ze met hun handen moeten werken.
Op een of ander manier hechten mensen meer waarde aan een hogere opleiding waardoor je sociale status in waarde stijgt. En daarnaast speelt geld ook een rol, want je verdient toch nog meer dan mensen die met hun handen werken en eigenlijk vind ik dat het andersom moet. Managers moeten minder verdienen omdat ze vooral achter een bureau zitten en dingen bedenken om het werk nog ingewikkelder te maken terwijl mensen op de werkvloer zich uit de naad werken en soms ook nog onbeschoft worden behandeld door omstanders/patiënten en dergelijke.
Hoe is het gebeurd dat mijn denkwijze zo veranderd is? Ik heb voor een groot deel van mijn leven met mijn handen gewerkt, als bloemist en activiteitenbegeleidster in verzorgingshuizen. Zwaar werk, maar dankbaar werk. Het is dat mijn lichaam niet meer mee wil werken anders was ik nog steeds activiteitenbegeleidster of heb me laten omscholen tot verzorgster.
Is de sociale status zo belangrijk geworden dat mensen hun handen niet meer vies willen maken?
