Ik had een onderwerp bedacht voor vandaag, maar helaas kan ik het magazine Psychologie niet meer terugvinden. Blijkbaar heb ik dat te goed opgeruimd. Grappig, toen ik die zinnen opschreef, wist ik het weer… Gevonden! Er stond een stukje in over zelfdiscipline. Wij zijn vanuit de maatschappij zo gewend te moeten voldoen aan bepaalde standaarden, bepaalde manier van leven en dat we een bepaald uiterlijk (slank en sportief) moeten hebben. We vragen veel van anderen en onszelf. Alle en is de vraag, hoe nodig is dat?
Het draait allemaal om wilskracht en we moeten steeds actief blijven, stilzitten is uit den boze. We moeten dit doen, we moeten dat doen. Maar voor wie doen wij het? Voor anderen of onszelf. Dat wij onze spontane behoefte onder controle kunnen houden, dat wij niet toegeven aan luieren of snoepen of gewoon niets doen of negatieve gevoelens.
We kunnen alleen maar dingen bereiken als wij maar constant bezig zijn, constant onszelf maar blijven ontwikkelen. Helaas valt daar de hele maatschappij onder. Je moet het aan iedereen laten zien, vooral aan je werkgever dat je je continue wil blijven ontwikkelen, dus blijf maar trainingen volgen enz… Want als wij dat niet doen en we falen, dan ligt het aan ons. We hebben er niet hard genoeg voor gewerkt, we zijn niet slim genoeg. En ga zo maar door. Hallo Burn Out!
Dan denk ik ook aan het boek dat ik had gelezen, zelfverwoestingsboek van Marian Donner. Het was wel een goed boek, maar ik had iets meer verwacht. Maar ook daar komt het in terug dat wij onszelf zoveel opleggen. Dat we continue zelfhulpboeken lezen om maar te kunnen groeien als mens enz…
Waarom moet het altijd draaien om het behalen van doelen? Waarom kunnen we niet gewoon genieten van het leven? Waarom kunnen we niet accepteren dat de mensen zich op hun eigen tempo en niveau mogen ontwikkelen? Zijn we bang om uit de pas te lopen? Er op aangekeken te worden dat we onze eigen weg bewandelen? Worden we er op aangekeken dat we liever met onze handen werken? Maar kunnen wij door die zelfdiscipline ook echt genieten van het moment?
De laatste jaren ben ik steeds meer bewuster van mezelf geworden en dat ik gewoon mijn eigen weg bewandel. Want ik ben ik. Moet mijn flat spic en span schoon zijn, nee. Hij moet wel opgeruimd zijn omdat het anders onrust in mijn hoofd veroorzaakt. Dit schrijvend denk ik, waarom ben ik die opleiding onderwijsassistent gaan doen? Gewoon omdat ik graag wil werken. Waarom wil ik werken? Het geeft mij voldoening, maar eerlijk gezegd gaf mijn vrijwilligerswerk bij het Taalhuis mij ook erg veel voldoening. Het is alleen dat ik het fijn zou vinden om financieel wat ruimer te kunnen zitten en daadwerkelijk echt te kunnen sparen. Dat ik een buffertje heb zonder te moeten wikken en wegen… wat is belangrijk, andere auto of … Dat ik zonder schuldgevoel bepaalde dingen kan doen en kopen. Dat was de eigenlijke redenen om voor die studie te gaan. Uiteindelijk vind het gewoon ook heel erg leuk.
Op mijn 28ste dacht ik toen ik 100% werd afgekeurd, ik tel niet meer mee in de maatschappij. Er zal op mij neergekeken worden. Ik heb niets bereikt en noem maar op… Maar voor ik met de laatste opleiding begon, dacht ik dat allang niet meer zo. Want ik ben ik en ik leef mijn leven.
