Ooit reikten mijn ambities tot in de hemel.
Niet zozeer in mijn werk. Ik was bepaald geen “Streber”, geen carrièrejager dus. Maar wel in allerlei andere zaken die ik niet eens zo belangrijk vond. Hoe dan ook: datgene wat ik deed wilde ik ook goed doen, als perfectionist.
Maar toch word je dan regelmatig geconfronteerd met de vraag: waar liggen grenzen? Vaak weet je dat pas als je er voorbij gaat.
Op mijn website sta ik op de foto met Maria Genova. En daar mag ik best trots op zijn, toch?
Het gaat niet om die foto maar om mijn doel. Ik wil bereiken dat mensen over een aantal jaren zeggen: “Ja, jou ken ik wel maar wie is die vrouw die naast jou staat?”
De eerste die nu gaat lachen ben ikzelf, al voordat ik het opschrijf. Dat waren mijn ambities van jaren geleden en dan nog schromelijk in het kwadraat overdreven. Nou ja, af en toe moet er toch een beetje ruimte zijn voor wat humor in het leven. Voor de rest ben ik nu realist van beroep.
Een van de grootste stressfactoren in het leven is het steeds weer moeten voldoen aan de eisen die we aan onszelf stellen. Nou ja, moeten? Er moet helemaal niks! Wees eens mild voor jezelf. Uiteraard heb je wel je ambities maar wees daarbij realistisch en blijf binnen de grenzen van je mogelijkheden. Ken je beperkingen, weet waar die grenzen liggen. Daarbinnen valt vast nog heel veel te ontdekken en te doen. Maar bovenal: heel veel te schrappen wat allemaal niet zozeer hoeft.
Lichamelijke inspanningen kosten mij de laatste tijd steeds meer moeite. Simpel mijn huishoudelijke taken doen; heel vaak moet ik die verdelen over een paar dagen. Vermoeiend maar ik heb vaak de energie niet. Daar word ikzelf ook niet echt vrolijk van. Voorheen zag ik zelden beren op de weg maar nu lijkt iedere molshoop wel een berg.
De hoogte van de lat wordt al jaren niet meer bepaald door mijn ambities.
Wel door wat ik nog kan, realistisch; nuchter. Over een lat die niet zo hoog ligt, spring je gemakkelijker dan over die lat die zo hoog ligt. Polsstokhoogspringen doe ik nu dus niet meer. Nooit gedaan ook, maar dat terzijde. Toch vind ik dat ik weer redelijk zinvol bezig ben. Is jaren wel anders geweest.
Nog altijd heel mooie reacties op mijn boek, ook van mensen die mailen dat ze daardoor hun eigen leven weer op de rails hebben gekregen. Geweldig! Dat zijn reacties waar ik van kan genieten! Ook daar heb ik het immers voor gedaan.
Bovendien doe ik nog wat vrijwilligerswerk in het kader van de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) : proberen te voorkomen dat mensen in een sociaal isolement belanden of hen daar weer uit te halen. Gewoon door allerlei kleinschalige activiteiten. De problemen en oplossingen liggen vaak dichterbij dan je denkt; je moet ze wel willen zien. Daarnaast natuurlijk nog parttime huisman en uiteraard het schrijven van deze columns. Ten slotte ben ik nog aan het broeden op mijn volgende boek. Duurt nog even maar een kip op het nest moet je niet storen.
Mijn ambities worden nu bepaald door wat ik nog kan.
Daar voel ik mij ook het beste bij.
