Bevrijdingsdag

Het is 5 mei: Bevrijdingsdag.
De Dodenherdenking hebben we achter de rug en vandaag vieren we weer dat we ooit een keer bevrijd zijn van het Duitse juk. Slachtoffers zullen zich dat altijd blijven herinneren: zij hebben het meegemaakt, overleefd en kunnen er nog altijd over vertellen. Vooral blijven doen!
Diep respect voor die overlevenden. Het zijn er niet veel meer.

Een kwestie van tijd.
Dat klinkt heel oneerbiedig maar als ook die laatste overlevenden zijn gestorven, gaan we dan stoppen met herdenken?
Nou nee; lijkt me niet. Er zijn nog altijd vele nabestaanden en anderen voor wie deze dag -evenals vier mei- nog altijd een diepe betekenis heeft. Vijf mei is niet voor niks al vele jaren een feestdag. Een keer in de vijf jaar is het zelfs een nationale feestdag.

Persoonlijk weet ik eigenlijk niet wat ik ervan moet vinden. Alhoewel, ik vind er altijd wel wat van. Natuurlijk is het destijds een geweldige feestdag: het einde van de Tweede Wereldoorlog. Dat is 70 jaar geleden. Gelukkig heb ik dat allemaal niet meegemaakt.

Ik heb er veel over gelezen en op TV gezien.
Mijn ouders vertellen in het verleden vrijwel nooit wat over die oorlogsjaren.
Jawel, mijn vader heeft als soldaat nog gevochten op de Grebbeberg. Voor de rest weet ik daar niks van, althans niet van hemzelf. Van mijn moeder heb ik regelmatig gehoord van Amerikaanse soldaten die destijds hun tijdelijke thuis hebben gevonden in het huisje van mijn grootouders. Met één van hen, een Amerikaan, hebben we wat jaren geleden nog contact gehad. Is inmiddels overleden.

Het zijn allemaal nog slechts herinneringen.
Wat ik altijd zal blijven onthouden: doden en gedood worden. Alsmaar weer. Ook vandaag de dag, telkens maar weer.
Hoelang wil ik eigenlijk van alles blijven herdenken?
Dat vraag ik mij ieder jaar op 4 en 5 mei weer af.

Waarom hebben we geen Nationale Feestdag voor het Einde van de Eerste Wereldoorlog? Was die minder erg?
Het Einde van de Tachtigjarige Oorlog? Was die minder erg?
De afloop van ons eigen mensonterende schrikbewind in “onze” voormalige koloniën met duizenden doden? Jawel, als Nederlanders doen wij dat in die tijd. Gewoon, mensen vermoorden. Met bosjes tegelijk. Het zijn immers “onze” koloniën. Is dat minder erg?
Dat is waarover ik regelmatig nadenk. En mij schaam. Omdat ik Nederlander ben.
Ik hoor er nooit iemand over. Houden wij niet van: oud zeer oprakelen waarbij bloed kleeft aan de handen van ons eigen volk. Stop het maar in de doofpot en praat er vooral zo min mogelijk over. Het hoeft niet telkens een confrontatie te zijn maar verberg het niet. Nogal hypocriet.

Is 5 mei toch vooral een herinneringsdag?
Begrijpelijk dat vooral ook Duitsers zo langzamerhand doodmoe worden van dat alsmaar herinnerd te worden aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Herinnerd te worden aan wat hun voorouders ooit aan ellende hebben veroorzaakt. Dat begrijpen ook zij niet en zij schamen zich daarvoor. Net zoals Nederlanders zouden moeten doen.

Duitsers mag je op 4 en 5 mei best herinneren aan hun oorlogsverleden. Ook zij staan daar ieder jaar weer bij stil. Zij willen zelfs graag die herdenkingen, ook in Nederland bijwonen. Vanuit een gevoel van saamhorigheid en blijk van onderling respect. Samen. Daar heb ik waardering voor.
Wat mij vreselijk blijft storen is dat Duitsers ook door het jaar heen nog vaak “Moffen” worden genoemd. Schei uit met die onzin. Alle Duitsers anno 2015 alsmaar blijven confronteren met het verleden waar ze zelf helemaal niks mee te maken hebben. Waar ze ook niks aan kunnen veranderen.
De feiten hoeven we niet te ontkennen en zeker niet te vergeten. Dat willen ook de Duitsers niet. Maar na 70 jaar is het wel genoeg geweest! Streep eronder. Duitsers zijn geen Moffen.

Degenen die 5 mei oprecht willen blijven herdenken: vooral blijven doen!
Maar laten we stoppen met het alsmaar confronteren van mensen die niks te maken hebben met hun verre verleden. Van 70 jaar geleden.

Ik voel me vrij!
Het is bevrijdingsdag.

written by Rob van Spanje