Brekebeen

Eindelijk, ik ben er weer.
De laatste maanden heb ik op Facebook af en toe een kort berichtje geschreven over mijn langere afwezigheid. Afwezig op internet, dus ook op Banger Sisters. Via mijn smartphone schrijf ik af en toe wat maar daar ben ik niet zo handig in. Nodigt in ieder geval niet uit om langere stukjes te schrijven. Waar ben ik geweest?

Medio mei kom ik thuis ten val. Geen idee hoe: een paar traptreden gemist, zomaar een black-out? Ik weet het niet. Gebeurt wel vaker de laatste jaren. Leuk is anders maar noch neurologisch noch cardiologisch kunnen ze iets vinden. Het gekke is dat ik achteraf helemaal niet weet wat en hoe iets is gebeurd. Daar word je op zich niet vrolijk van.

Resultaat: zowel kuitbeen als scheenbeen van mijn rechterbeen gebroken. Een dag later word ik geopereerd. Na tien dagen naar huis voor revalidatie.
We hebben een ziekenhuisbed geregeld en nog zo wat van dat spul om thuis te revalideren. In de woonkamer want ik kan geen trappen lopen. ik kan hoe dan ook amper lopen. Zelfs de drie meter van bed naar toilet lukt niet. In bed kan ik alleen maar op mijn rug liggen. Moet ik plassen? Lukt niet in bed. Mijn vrouw zet pal naast het bed een emmertje met daarin de bekende “ziekenhuisplasfles”. Hoef ik alleen maar voorzichtig uit bed te stappen en op mijn knieën om te te plassen.

Dat doe ik. Zo ook in de vierde nacht. Na mijn plasje zet ik mij met mijn slaapdronken kop om op te staan niet af met mijn gezonde knie maar met de knie van mijn rechterbeen, waar ik net aan geopereerd ben. Ik verlies mijn evenwicht, val voorover en breek mijn rechterarm. Staat midden in de nacht alweer de ambulance voor de deur. Na drie dagen thuis lig ik dus weer in het ziekenhuis. Mijn rechterarm zwelt van schouder tot en met vingers enorm op. Daardoor kunnen ze pas na een dag of tien opereren. Mijn arm is en blijft ook daarna zo dik dus zo’n vijf weken in de mitella. Vanuit het ziekenhuis ga ik rechtstreeks naar een revalidatiekliniek. Een week of vijf in een rolstoel en daarna voorzichtig weer met een kruk.

Mijn vingers van de rechterhand blijven intussen opgezwollen en doen pijn. Ofwel een foutje bij de operaties ofwel een langdurige afknelling van de betreffende zenuwbaan. Bij een controle van been en arm half juli constateren artsen in het ziekenhuis via scans en echo bovendien een zogenaamd aneurysma: een erg zwakke plek in de slagader van mijn rechterarm. Barst die open dan is het definitief einde oefening; gewoon dood. Dus weer een operatie; de derde in amper twee maanden tijd. En dan weer terug naar de revalidatiekliniek. Iedere dag fysio- en ergotherapie en voor de rest? Niks te doen, veel, heel veel slapen, totaal geen energie, nergens zin in, totaal geen concentratie, laat staan inspiratie om te schrijven. Moe, moe en nog eens moe. Ook nog een effect van de zware medicatie in een paar maanden tijd: valium, morfine en nog zo wat. Plus drie keer een ruggenprik in amper twee maanden tijd.

Daar ben ik dus al die tijd geweest. Zonder internet.
Sinds een week of vier ben ik weer thuis. Op zich een heerlijk gevoel: weg uit de sfeer van maandenlang alleen maar geconfronteerd worden met revalidatieperikelen. De verhalen aanhoren van anderen. Niet één keer maar iedere dag maar weer. Op zich ben ik belangstellend en geduldig maar na tien keer heb ik het wel gehad. Ook daar word je moe van. Ik ben blij als ik weer naar huis mag.

En nu ben ik thuis. Drie keer per week naar het ziekenhuis voor fysio- en ergotherapie en veel, heel veel thuis oefenen. Weer echt leren lopen en speciale handtherapie. Van mijn rechterhand kan ik mijn duim en wijsvinger niet gebruiken; mijn middenvinger een klein beetje. Lastig bij een toetsenbord. Of daar ooit verbetering in komt? Ik weet het niet, de neurochirurg evenmin. Merk je het verschil nu ik alleen linkshandig mijn column schrijf?

Iedere dag kijk ik het journaal en ik lees de kranten. Ik denk iedere dag aan al die ellende als ik de berichten zie en lees over de vluchtelingenstroom. Moet ik mij nou zielig vinden? Dacht het niet. Heb even pech gehad en natuurlijk had ik het liever anders gehad. Als eeuwige optimist vergelijk ik mij hoe dan ook altijd met mensen die er erger aan toe zijn.
Doorgaans voel ik mij dan ook een gelukkig mens. Ook nu.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje