Politiek getinte columns schrijf ik doorgaans niet.
Of ik dit stukje toch wil schrijven?
Ik twijfel geen moment.
Omdat ik walg van wat er is gebeurd in Catalonië.
Niet alleen de Catalanen hebben zich het afgelopen weekend maar al te zeer gerealiseerd dat Spanje nog altijd een dictatuur is. Een meer dan zwarte dag.
Sinds de jaren 70 van de vorige eeuw geldt Spanje als een monarchie. Het heeft immers een koning. En als je een koning hebt, ben je een monarchie.
Spanje is lid van de Europese Unie. Ik mag toch zeker meer dan alleen maar hopen dat ook de ogen van de westerse wereld na die gewelddadige taferelen dezer dagen geopend zijn. Ik zeg niks. Diplomatieke wegen zijn langer dan de weg naar Rome.
Het referendum. Catalonië wil zich afscheiden van Spanje en een eigen soevereine staat worden. De grote Catalaanse vlaggen onderstrepen wat de bevolking wil. Een enkel Spaans vlaggetje in Catalonië protesteert. Madrid reageert met uitsluitend Spaanse vlaggen, verbale diarree en vooral geweld. Veel geweld. Ik denk aan Baskenland.
Om de meningen te peilen wordt er een referendum georganiseerd. Catalanen zeggen gewoon ja, nee of geen voorkeur. Om alles volgens de regels te laten verlopen richt je stemlokalen in. Catalanen maken al dan niet gebruik van hun stemrecht. Je telt de stemmen en stuurt het resultaat op naar Madrid. Het parlement buigt zich erover en dan kijken wat het resultaat wordt.
Zo gaat dat in een democratie. Zonder wapens, zonder geweld.
In Spanje werkt dat anno 2017 helemaal anders.
Een referendum wordt op voorhand al onwettelijk genoemd. Staat in artikel 155 van de Spaanse Grondwet. In eerdere jaren heeft de hoogste rechter immers al zo geoordeeld. Een referendum is verboden. Mensen mogen niet zeggen wat ze willen.
Ik zou zeggen: wijs die mensen op de kennelijke onwettelijkheid van een referendum en laat het rustig gebeuren. Een democratie kan nooit bang zijn voor het resultaat. Geweld overbodig.
Spanje kiest voor heel andere maatregelen.
De politie wordt ingezet om te voorkomen dat mensen gaan stemmen. Ik hap naar adem.
Stemlokalen worden met geweld geblokkeerd, stembussen verwijderd. Geweld op straat door de politie. Resultaat? Honderden gewonden. Waarom? Omdat mensen niet mogen vertellen wat ze willen. Een simpele stembusgang wordt met fysiek geweld verhinderd.
De Spaanse premier Rajoy sluit onafhankelijkheid van Catalonië al op voorhand uit. Volgens hem zet het regiobestuur in Barcelona willens en wetens de aanval in op de wet en de democratie. De Spaanse koning lult met hem mee. Ik had mij een andere koninklijke reactie kunnen voorstellen.
Ik lees nog eens wat ik schrijf: aanval op wet en democratie. Ik kokhals en zwijg. Er is sinds het Franco-regime helemaal niks veranderd. De Spaanse koning? Puppet on a string.
De stem van het volk zal uiteindelijk overheersen, hoelang het ook duurt.
Persoonlijk vind ik dat ook Limburg een eigen staat moet zijn.
Gewoon, met een eigen parlement. Een vlag hebben we al.
Desnoods aansluiting bij Vlaanderen. Hebben we meer mee dan met die Hollanders.
Ik durf de straat niet meer op.
Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
