Ik ben Rob. Met ingang van vandaag ga ik een twee-wekelijkse column schrijven voor Banger Sisters. Ik wil mij uiteraard wel even voorstellen.
Ik ben Rob van Spanje en heb 59 jaren op de teller staan. Sinds eind 2008 heb ik een WIA-uitkering: duurzaam chronisch depressief. Daarvóór heb ik zo’n dertig jaar gewerkt in overheidsdienst, belandde in de WW en via de Ziektewet uiteindelijk dus in de WIA. Over de afgelopen tien jaren heb ik een boek geschreven: “Van werkloos tot depressief” (een zoektocht naar een nieuwe toekomst). Voor één keer: zie www.robvanspanje.nl
Met het schrijven van columns heb ik geen enkele ervaring. Ik heb wel een verhaal te vertellen, zoals je ook kunt lezen op mijn website. Mijn eigen verhaal over werkloos worden en depressiviteit als gevolg daarvan. Hoe het voelt om op je 51e al afgeschreven te zijn op de arbeidsmarkt. Dat verhaal wil ik ook vertellen voor mensen die er mogelijk iets aan hebben of voor degenen die wellicht anderen weer kunnen helpen.
Eva Krap heeft mij uitgenodigd om periodiek een column te schrijven en ik moet eerlijk zeggen: ik heb wel getwijfeld. Zodra er iets van druk aan de orde is, iets dat moet, raak ik wel eens in paniek. Maar de gedachte aan het schrijven van een eigen bijdrage begon ik toch steeds leuker te vinden. Eva heeft ook mijn boek gelezen en zij heeft daar een heel mooie recensie over geschreven. Die vind je ook op mijn website en daar ben ik trots op.
Wat ik veel belangrijker vind: ik zat in een heel diepe put en ik dacht daar uit te zijn. Nou nee, eigenlijk nog steeds niet. Maar deze stap, het schrijven van een column, is voor mij weer een stapje hoger om daar uit te komen. Ik wil dit dus gewoon gaan doen. Nooit geweten dat een put in iemands leven zo diep kan zijn.
Wellicht zit menig lezer nu te denken aan allerlei droefgeestige hersenspinsels die een depressief iemand regelmatig gaat produceren. Dat zal wel meevallen, denk ik. Die zwarte bladzijden scheur ik niet uit mijn herinnering. Ik veeg ze niet uit, maar ik hoef ze niet meer te lezen. Ze zijn een deel van mij. Voor de rest kijk ik vol vertrouwen vooruit. Over wat er komen gaat, maak ik mij niet druk: de toekomst is niet eens begonnen.
