Columneren

Wat is een column?
Gewoon een regelmatig verschijnend stukje proza waarin de auteur zijn mening geeft over een onderwerp. Meestal geschreven, ook wel gesproken.
Ik beperk mij tot de eerste.

Door een enkeling wordt een columnist weleens verward met een journalist.
Maar dat is toch heus een heel andere tak van sport en een vak apart. Een journalist verzamelt nieuwsfeiten over relevante gebeurtenissen, onderzoekt deze en publiceert daarover. De eindverantwoordelijkheid voor de journalistieke inhoud ligt niet bij de journalist zelf maar bij een hoofdredacteur. Tot slot volgt er nog goedkeuring door een eindredacteur.

Columnisten zijn er in allerlei soorten, maten en smaken.
Doorgaans hebben ze over alles wel een mening. De een schrijft met duidelijk journalistieke inslag over actuele thema’s, een ander vindt het heerlijk om (groepen) mensen met naam en toenaam eens lekker op de korrel te nemen. Weer een ander schrijft over van alles en nog wat of fantaseert er gewoon eens lekker op los. Kan allemaal.
Een columnist schrijft wat ie wil en hoe. Nuchter constaterend, provocerend, suggestief, humoristisch en vul alle varianten maar in. Als columnist heb je ook de vrijheid om lezers bewust in het ongewisse te laten of de column (op onderdelen) nou serieus is of onzin, waar of niet. Heerlijk toch om de lezer de ruimte te bieden om het geschrevene op eigen wijze te interpreteren?

Doorgaans noem ik mijn eigen columns gewoon stukjes, behalve op sociale media. Mensen lezen immers geen stukjes. Hoe je het noemt maakt mij geen bal uit.
Zelf ben ik een doorsnee droogkloot. Vrijwel altijd schrijf ik over serieuzere onderwerpen maar altijd met een glimlach. Af en toe schrijf ik over mijzelf: wie en wat ik ben, dingen die mij raken. Ik hou ook wel van een flinke dosis zelfspot. Optimisme, relativeren, respect en fatsoen zijn voor mij belangrijk, meestal opgeleukt met flauwekul en wat humor. Bewust beledigen en kwetsen passen niet in dat rijtje. Voelt een enkeling zich toch aangesproken? Jammer dan.
Eén ding weet ik zeker: ik kan mijzelf altijd recht in de ogen kijken.
O ja, ik schrijf altijd in de tegenwoordige tijd.

Namen noem ik zelden.
Terwijl ik dat schrijf schiet mij de naam te binnen van een bekende Amerikaan die de laatste tijd nogal veel in het nieuws is. Voor hem zijn journalisten de meest onbetrouwbare mensen op aarde. Wetenschap is er om ontkend te worden en hij raakt kennelijk gefrustreerd van zogenaamde rechters. Mag ik zo’n narcistische flapdrol wel lul met vingers noemen of bezig ik dan een beledigende of kwetsende term? Ja hoor, dat mag. Al trek ik het hele register aan scheldwoorden open waarover ik beschik. Heb ik geen behoefte aan.
Ik constateer alleen dat die paranoïde klojo constant druk bezig is om mensen tegen zich in het harnas te jagen en de poten onder z’n eigen stoel vandaan te zagen. Ik hoop dat hem dat heel gauw lukt.

Ik zoek het even dichter bij huis.
Mijn vorige column “Lezers” is inmiddels het meest gelezen stukje. Dat dank ik ook aan enkele lezers die zich in het kruis getast voelen. Voordat ik die column schrijf heb ik op Facebook zomaar de woorden geneuzel en gezeik gebruikt. Zij voelen zich ongevraagd beledigd. Moet ik eerst vragen of ik iemand mag beledigen? Bij een paar lezeressen valt het woord hoenderhok helemaal verkeerd. Kennelijk nogal suggestief, maar zo bedoel ik het ook. Oké, het is ook wel een erg grof taalgebruik; lusten de honden geen brood van.
Ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Een enkeling beticht mij van onwaarheden en ik vraag welke dan. Dan blijft het stil. Heel stil. Ik durf het woord onnozel niet eens meer te gebruiken. Toch wil ik die paar mensen helpen. Mijn simpele advies: schei uit met die bekrompen onzin. Kijk eens in de spiegel en vraag je af of je misschien alleen maar jezelf belachelijk maakt. De echte wereld ziet er toch heus ietsje anders uit dan Facebook.

Toevallig denk ik aan een uitspraak van de Vlaamse schrijver/dichter Johan Daisne:
“Zekere mensen lezen als stofzuigers: uit alles halen ze vuil.”
Ik zeg niks.

Reacties van lezers zie ik altijd maar soms ben ik blij dat ik twee oren heb: links erin, rechts eruit.
Bevalt iets niet? Lees het dan niet.

Of ga lekker buiten spelen.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje