Op 21 maart 2010 besluit ik om een boek te gaan schrijven.
Mijn hoofd zit al jaren vol, barstensvol gevoelens en flarden tekst die ik gewoon kwijt wil. Het is inmiddels complete chaos in mijn hoofd. Ik heb drie jaar WW, twee jaar Ziektewet en een aantal jaren WIA achter de rug. Zonder enig perspectief op een baan of herstel van mijn psychische gezondheid.
Na zoveel jaren is dat verdomde slopend.
Ik wil maar één ding: structuur aanbrengen in die onnoemelijke chaos in mijn hoofd.
Mijn dagelijkse leven wordt inmiddels al jaren volledig ontregeld door de ontstane psychische ongesteldheid. Nou ja, míjn dagelijkse leven? Ook het leven van mijn gezin: werkloos en depressief ben je immers nooit alleen. Ik voel mij al jaren geen echtgenoot meer, geen vader voor onze twee zonen. Ook zij lijden eronder dat ik door de bomen het bos niet meer zie.
Ik ben er rotsvast van overtuigd, dat schrijven mij goed zal doen. Bovendien schrijf ik graag. Een lichtpuntje, een houvast misschien. Alleen al bij de gedachte dat ik dingen op papier ga zetten, begin ik mij rustiger te voelen.
Ik zie het hoe dan ook in eerste instantie vooral als een therapeutisch traject voor mijzelf. Maar zeker ook wil ik mijn verhaal vertellen voor mensen die wellicht soortgelijke ervaringen hebben; lotgenoten dus. Eigenlijk voel ik mij therapeut en patiënt tegelijk.
Ik kies bewust voor een autobiografie onder mijn eigen naam. Ik wil immers mijn eigen verhaal en mijn eigen gevoelens vertellen. Die komen uit mijn hart, uit mijn tenen en die kan ik niet beschrijven alsof iemand anders die heeft meegemaakt. Dan ontbreekt het gevoel erin en daar is het mij nu juist om te doen. Een autobiografie dus. Niet alleen voor mijzelf maar ook voor anderen.
Vooraf weet ik al dat ik mij kwetsbaar zal opstellen. Mensen vinden dat vaak knap. Zelf vind ik dat niet echt een verdienste. Het is meer een eigenschap: zo ben ik.
Ik heb heel openhartig geschreven over mijn ervaringen en beperkingen, incl. de gevolgen daarvan. Zelf vind ik dat mijn verhaal door die kwetsbaarheid en openheid aan kracht wint. Ieder mens heeft z’n sterke en zwakke punten: vertel ze dan ook gewoon allebei! Over je kletsen en lullen doen ze toch. Nou en? Dat zegt meer over die ander dan over jezelf.
Door die openheid is mijn verhaal meer herkenbaar voor degenen voor wie ik het boek ook heb geschreven: lotgenoten en hun familie, vrienden en bekenden. Ik hoop dat vooral ook zij er iets aan hebben: een blik van herkenning, misschien net even een steuntje in de rug of een handreiking. Vooral een houvast om weer hoop en vertrouwen te vinden in de eigen toekomst.
Het schrijven van mijn boek.
Voor mij is dat de belangrijkste therapie gebleken.
De ontlading van jarenlang opgekropte spanning, emoties en alles wat daaruit is voortgevloeid.
Mijn Eigen Therapie; de MET-therapie dus.
Het publiceren van mijn verhaal heeft ook geleid tot heel mooie, warme contacten. Dat doet mij echt goed. En ik word weer gezien als een mens, met gevoel. Jaren ben ik door het leven gegaan als een dossier met een registratienummer.
Ondanks mijn beperkingen voel ik mij weer een beetje de regisseur van mijn eigen leven. Maar het blijft een verdomd moeilijke weg, door die ellendige depressie. Ik wil continu blijven werken aan mijn eigen herstel, aan mijn eigen toekomst. Iedere wereldreis begint met de eerste stap. Die eerste stap heb ik gezet.
Dingen van mij af schrijven helpt bij mij.
Ga ik dus ook doen in deze columns: heel open en mij kwetsbaar opstellen.
Want zo ben ik inderdaad. Mijn echte verhaal over wat mij heeft gemaakt tot wie en wat ik nu ben.
Lees het zelf in mijn volgende columns.
