Presidentsverkiezing Amerika anno 2016.
De hele wereld houdt z’n adem in en volgt het waanzinnige spektakel op de voet.
Een show? Jawel, het gaat immers om geld en macht. Om de belangrijkste en machtigste positie op aarde en het strelen van ego’s. In- en intriest dat het regelmatig een theatervoorstelling blijkt van nog minder dan ordinair niveau.
De kandidaten voor de presidentsverkiezingen zijn bekend.
Van de ruim 320 miljoen inwoners van Amerika is dit al wat Amerika kwalitatief te bieden heeft? Zijn dit de absolute toppers? Nou nee. Behalve capaciteiten moet je natuurlijk wel zo’n hondenbaan ambiëren en de beschikking hebben over vele honderden miljoenen om je publiciteitscampagne te financieren.
In mijn jonge jaren lees en kijk ik regelmatig strips.
Iedere keer als ik de naam Donald Trump zie en hoor moet ik onwillekeurig weer terugdenken aan Donald Duck. Niet alleen qua naam. Ook andere typische overeenkomsten: regelmatig een veel te grote bek, een echte schreeuwlelijk en vooral veel onzinnig gekwaak en gebral. In die tijd is het een strip, humor. Vandaag de dag is het werkelijkheid en meer dan galgenhumor. Zo ben je stripfiguur, zo word je president.
Is Hillary Clinton daarmee meteen mijn favoriet?
Wel vanwege haar politieke achtergrond maar daar blijft het dan ook bij.
Zij zal eeuwig het seksschandaal van haar man Bill met zich mee blijven dragen. Glashard ontkennen en daarna schoorvoetend toegeven. Die openlijke blamage voor de hele wereld. Geen enkel medelijden; ze staan allebei toch zo graag in de belangstelling?
Voor de camera’s vormen de Clintons nog steeds een echtpaar dat elkaar door dik en dun steunt. Het is immers campagnetijd en zowel zij als Bill geilen nog altijd op aandacht van de wereld. Haar echte gevoelens als bedrogen echtgenote heeft zij nooit getoond.
Een vrouw die voor de buitenwereld onverstoorbaar lijkt ondanks zo’n lullige escapade van haar man. Niet open en eerlijk, is zij nog wel te vertrouwen? De heisa rondom dat emailgedoe als minister van Buitenlandse Zaken doet er nog een flinke schep bovenop. Dankbaar koren op de campagnemolen van haar rivaal. Politiek is ook in Amerika meedogenloos.
De stembureaus gaan open en ik volg de peilingen.
Clinton staat royaal voor en ik ga met meer dan vol vertrouwen de nacht in. ’s Ochtends lees ik tot mijn ontsteltenis dat Donald de nieuwe president wordt. Slik. Donald Duck Trump als president. De reacties variëren van waanzinnig enthousiast tot wanstaltig. Binnen 24 uur gaan vele duizenden mensen de straat op om te protesteren tegen het verkiezingsresultaat….. Op spandoeken zie ik de kreet: Debiel schrijf je met dezelfde letters als beleid. En dan op z’n Amerikaans natuurlijk.
Iedere keer weer passeert het Amerikaanse kiessysteem de revue. Clinton heeft de meeste stemmen behaald maar de hoofdprijs gaat naar haar rivaal. Puur vanwege dat kiessysteem met kiesmannen en de Swing states. Kennelijk een foutieve en fatale inschatting van haar campagnestrategen. Ach, ben je het niet met dat systeem eens dan moet je het veranderen. Begin niet bij tegenvallend resultaat te mekkeren.
We zullen er aan moeten wennen. Trump als nieuwe wereldleider met die vaak arrogante blik. Half Amerika draagt binnenkort wellicht zo’n Trump-petje met de tekst “Make America great again”.
Natuurlijk zal er een giga verschil blijken tussen wat hij in zijn campagne heeft uitgekraamd en hoe hij als president zal zijn. Zo’n beetje als Rutte doet: belooft iedere Nederlander € 1.000,– en zegt daarna simpel sorry omdat het feest niet doorgaat. Dat wist ie allang. Heet gewoon kiezersbedrog.
Trump heeft zich in de campagne geprofileerd als seksist, racist en xenofoob die het niet altijd even nauw neemt met de waarheid. Binnen enkele dagen ontkent hij zijn eigen leugens; ook dat hoort kennelijk bij campagnes.
Elf miljoen illegalen het land uit, een Mexicaanse muur. Immigranten, vrouwen, moslims en gehandicapten gekleineerd. Is dat alleen maar campagnetaal van een blaaskaak en arrogante narcist of zijn het toch de contouren van nieuwe politiek?
Al die thema’s als aandachttrekkende symboliek zullen vast geparkeerd of in ieder geval flink gedempt worden. Ik vertrouw er op dat Trump in staat is om een team van deskundige en door het politieke water gewassen adviseurs om zich heen te verzamelen. Hij hoeft alleen nog maar te leren om naar zijn adviseurs te luisteren.
Valt er voorlopig niks meer te lachen en zullen de komende jaren eindigen in een drama?
De tijd zal het leren. Laten we vooral niemand op voorhand veroordelen en een eerlijke kans geven om te laten zien wat ie in zijn mars heeft. Uiteindelijk telt het resultaat.
Ik gun hem het voordeel van de twijfel. Maar toch voor alle zekerheid:
God save America and the world.
Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
