Aristoteles zei het al: vriendschap is één ziel in twee lichamen.
Zo af en toe vraag ik mij wel eens af of ik echte vrienden heb. Dan heb ik het uiteraard niet over mijn honderden Facebook-“vrienden”. Dat zijn wel goede, leuke en vaak waardevolle contacten maar meer ook niet. Facebook heeft ooit die populaire term verzonnen en daar blijft het bij.
Maar kom op.
Ik ben van nature een optimist dus ik ga mijn echte vrienden eens tellen.
Eerlijk gezegd denk ik vooraf zo voor de vuist weg dat ik aan de vingers van één hand wel genoeg heb om ze allemaal te tellen. Voor de zekerheid loop ik nog eens mijn hele lijst na van kennissen die mijn pc zo keurig voor mij bewaart. Da’s wel even schrikken: die hand heb ik niet eens nodig. Ik hou er niet één over. Niet één!
Simpelweg: ik heb dus niet één echte vriend.
Hoe kan dat nou?
Van anderen hoor ik alsmaar dat ze toch minstens z’n honderd vrienden hebben.
Ach, als je daar op kickt wil ik je ook nog wel feliciteren daarmee. Tenminste op het moment dat ik echt helemaal niks anders meer te doen heb. Nu en voorlopig even niet; nooit niet dus.
Daar raak ik niet van onder de indruk. Gelukkig word ik daar ook helemaal niet depri van. Dit soort uitspraken zegt dan ook niks over mij maar wel wat over die ander.
Op Facebook heb ik relatief veel “vrienden”.
In gedachten deel ik hen wel eens in verschillende categorieën in.
De meer oppervlakkige contacten vormen de eerste en minst belangrijke categorie. Ik lees wel eens wat zij schrijven, soms krijg ik een reactie op wat ikzelf aan Facebook toevertrouw en dat is het eigenlijk wel. Heb ook geen behoefte om daar meer energie in te stoppen.
In de tweede groep zitten mensen die ik best wel interessant vind. Of zij vinden het leuk om mij te gaan volgen, om wat voor reden dan ook. Vaak zijn we met elkaar in contact gekomen door onze gemeenschappelijke interesses, door datgene wat wij doen, misschien wel door een enkel berichtje, door een foto of filmpje, door … Dat hoef ik allemaal niet te vertellen. Mensen die actief zijn op Facebook weten precies wat ik bedoel.
De mensen in de derde en laatste categorie koester ik. Ik noem hen dan ook mijn “warme” contacten. Het zijn er weinigen. Als ik ze ga tellen heb ik toch wel twee handen nodig.
Meer heb ik niet nodig.
Doorgaans kies ik ook mijn Facebook-vrienden met zorg maar het is en blijft allemaal virtueel. Af en toe ontmoet ik mensen daadwerkelijk -In Real Life- en daar hebben wij dan allebei heel goede redenen voor. Dat zijn vaak heel waardevolle en mooie contacten die ook mij weer terugbrengen naar het echte leven.
Terug naar het echte leven dus.
Om te bepalen of ik iemand echt als vriend beschouw, hanteer ik maar twee criteria.
In de eerste plaats: echte vrienden zie je niet, die staan achter je. Ze zijn als sterren. Je kunt ze niet altijd zien maar ze zijn er wel.
In de tweede plaats zijn echte vrienden er altijd als je ze nodig hebt.
Dat zouden voor mij echte vrienden zijn.
