Eenzaam

Iedereen zal vast wel eens een periode hebben (gehad) van eenzaamheid.
Je hebt het even moeilijk, er is niemand die aandacht voor je heeft. Die anderen hebben het alle-maal zo druk, druk en nog eens druk. Zo zeggen ze. Alleen jij niet. Ben jij nog wel normaal? Op zo’n momenten voel je je wel eens door god en iedereen verlaten.

Tien jaar geleden raak ik werkloos.
Ik heb simpelweg een verkeerde beroepskeuze gemaakt en de gevolgen daarvan leiden uiteindelijk tot mijn ontslag en alles wat daarna komt. Een lange periode van werkloosheid, geen baan meer kunnen vinden, ontwikkelen van allerlei psychische en psychosomatische klachten die weer resulteren in de Ziektewet met als uiteindelijk gevolg een volledige afkeuring in het kader van de WIA: duurzaam chronisch depressief.
Daar zit ik niet op te wachten maar het is wel de realiteit.

Ik maak in die periode de jaren mee van volstrekte eenzaamheid. Althans, zo voelt dat voor mij.
Vrouw en kinderen ’s morgens de deur uit naar werk en school. En dan zit je daar, dag in dag uit. Dagen worden weken en die weken worden maanden, zelfs jaren. Het zijn vaak lange dagen. Zonder uitlaatklep. Kijken naar de meest stompzinnige tv-programma’s, wachten op het moment dat de postbode komt en luisteren naar het geluid van de klep van de brievenbus. Ik hoor niks. Weer geen post. Nou ja, af en toe de zoveelste afwijzing op een sollicitatiebrief. En voor de rest?

In die perioden heb ik mij maar al te vaak gerealiseerd dat een huis uit niet meer bestaat dan vier muren en een dak. Vier muren. Je kan er wel tegen praten maar ze zeggen niks terug. Ik ga er regelmatig aan kapot. Ik voel mij vaak doodongelukkig. Niemand die begrijpt waar ik het over heb als ik zeg dat ik mij eenzaam en verlaten voel. Ja hallo zeg. Je bent toch getrouwd? Je hebt toch je vrouw en je kinderen? Je kunt toch de hele dag doen wat je wilt? Hoezo ben jij dan eenzaam en verlaten? En natuurlijk de uitsmijter van de maand: Jij hebt het hele jaar toch vakantie. Jij hoeft tenminste niet meer te werken.
Die laatste opmerkingen hebben mij vaak razend gemaakt. Ik kan er echt laaiend over worden en vlieg dan ook regelmatig de gordijnen in: “Jij hebt toch het hele jaar vakantie.”

In de loop der jaren heb ik mij steeds meer gerealiseerd wat eenzaamheid voor veel mensen kan betekenen.
Min of meer toevallig kom ik een paar jaar geleden in aanraking met een WMO-project binnen mijn gemeente, dat door een paar vrijwilligers wordt gedragen en zich met name richt op mensen die eenzaam zijn dan wel zich eenzaam voelen.
Ik ben nu al enkele jaren één van die paar vrijwilligers.

Wat wij doen? Simpel. Proberen te voorkómen dat mensen in een sociaal isolement belanden dan wel hen daar weer zien uit te halen. Op een heel eenvoudige manier door het organiseren van laagdrempelige activiteiten: gewoon een wandelingetje, een rondleiding bij een bedrijf, een praatje bij een kop koffie en stukje vlaai; vooral samen. Deelnemers geleidelijk aan weer betrekken bij sociale activiteiten.
Telkens weer fijn om dat te kunnen doen met een vaak stralende glimlach in hun ogen als een wel-gemeend dank je wel. Een mooiere beloning dan die glimlach kun je je niet wensen.

Ons vrijwilligersproject heet “Samen Dingen Doen”.
Ook jij kunt meewerken aan het verminderen van eenzaamheid.

Simpel. Kijk eens om je heen en doe iets!

written by Rob van Spanje