Etalagebenen

Ik krijg iedere week veel mail.
De laatste maanden vooral van het ziekenhuis.
Ik loop de draaideur uit, stap in de bus en thuis wacht de postbode mij op.
Fanmail. Jawel, van het ziekenhuis.

Claudicatio intermittens, beter bekend als etalagebenen.
Symptomen: je kunt hooguit een paar honderd meter lopen en dan sta je weer stil. Zogenaamd om even in een etalage te kijken. In werkelijkheid kun je alleen met pijn nog een paar meter verder. Sta je een paar minuten stil dan gaat het weer even. Tot de volgende etalage. In een dorp valt dat op want daar zijn geen etalages.

In 2010 ben ik daar al aan geopereerd. Een bypass in mijn lies aangebracht van links naar rechts; een zogenaamde cross-over.
Het is weer zover. Ik kan amper een paar honderd meter lopen.
Er zijn nog wat complicaties. Sinds mijn beenbreuk ruim twee jaar geleden zit er ergens een hardnekkige ontstekingshaard. Eerdere scans hebben aangetoond dat die in de buurt moet zitten van het te opereren gebied maar ze weten niet precies waar. Willen ze wel weten.

Er volgt een zogenaamde Indiumscan.
Een relatief nieuw onderzoek. Eerst een hoeveelheid bloed aftappen. Die wordt in het laboratorium behandeld: witte bloedlichaampjes scheiden van de rode en van het plasma.
Die witte worden geïnjecteerd met Indium-111. Een radioactief materiaal dat zich aan die witte bloedlichaampjes hecht. Na een paar uur wordt dat behandelde spul weer ingespoten in mijn lijf. Deze speciaal gemerkte cellen zullen zich hechten aan plaatsen van infectie of ontsteking. Een paar uur wachten en dan volgen weer wat scans. Kunnen ze zien waar die witte bloedlichaampjes zich hebben verzameld. Volgens de laborant komen de echte foto’s pas een dag later. Kost een extra dagje ziekenhuis maar dan heb je ook wat.

Om acht uur de volgende dag alweer in het scanapparaat.
Anderhalf uur lang. Da’s lang.

Het schijnt een scan te zijn die ze ook vanwege de hoge kosten slechts bij uitzondering toepassen. Doorgaans kunnen ze via het gebruikelijke arsenaal aan apparatuur en medische kennis een duidelijke diagnose stellen. In een eerder gesprek heeft de chirurg mij al verteld dat ze individuele casussen in gezamenlijk overleg meestal binnen vijf minuten afhameren. Bij mij waren ze er na een half uur nog niet uit. Vandaar die peperdure scan. Gebeurt mij weer.

Er zijn twee opties.
De huidige bypass laten zitten en dan links en rechts dotteren en/of een stent. Eerst advies van een bacterioloog. Ontstekingshaard moet eerst worden opgelost anders blijft het probleem/risico.
Tweede mogelijkheid: opereren vanuit de buik waarbij de bestaande bypass kan worden verwijderd en nieuwe slagaderlijke wegen worden bewandeld.

Eerlijk gezegd maakt het mij geen bal uit wat ze gaan doen.
Ik wil gewoon weer kunnen lopen.

Een paar honderd meter.
Zonder pijn.

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje