Iedereen die ik op Facebook leer kennen is meteen mijn vriend.
Die term is uiteraard ooit bedacht door Facebook zelf. Vanuit PR-optiek en commercieel een juweeltje. Supersterk! Voor de rest gebakken lucht.
Zijn al mijn Facebookvrienden wel mijn vrienden?
Nou nee, dacht het niet.
De term “vriend” reserveer ik voor een enkeling in mijn leven. Het zijn er slechts een paar.
Wij moeten samen wel heel wat voor elkaar hebben betekend voordat ik ook jou als echte vriend beschouw. Uitsluitend via Facebook zal dus niemand ooit mijn vriend kunnen zijn.
Wat je allemaal gedaan hebt, hoe belangrijk en leuk jij jezelf vindt en wie je zelf denkt te zijn? Het zal wel. Precies datzelfde geldt uiteraard ook voor mij. Ik ben ook voor jou gelukkig alleen maar een doodgewone, virtuele FB-vriend. Eén simpele muisklik en wij zijn voorgoed uit elkaars leven verdwenen. Nooit zullen wij echte vrienden zijn.
Hoeveel Facebookvrienden ik heb interesseert me geen bal.
Natuurlijk zijn er altijd mensen die hun “vrienden” via Facebook verzamelen om ermee te pronken. Als een soort trofee: wow, kijk mij eens. Ik heb tig-honderd vrienden. Gruwel.
Anderen hebben soms een giga aantal vrienden omdat ze daadwerkelijk iets presteren dat respect afdwingt. Zij betekenen echt iets in deze maatschappij en ook daarom hebben zij zoveel Facebookvrienden. Reden om hem of haar daadwerkelijk te blijven volgen. Zij hebben misschien wel een missie die zij ook via Facebook onder de aandacht willen brengen. Toppie!
Mijn eigen Facebookvrienden.
Meer dan gekscherend zeg ik wel eens dat ik helemaal geen Facebookvrienden heb. Alleen een zorgvuldig geselecteerde verzameling gekken. Bedoel ik soms als meer dan een grapje. Soort zoekt soort; ik kies ze zorgvuldig uit. Denk hier maar van wat je wilt; zal mij een zorg zijn.
Ik schrik niet gauw maar toch.
Vorige week een prachtig, realistisch schilderij, gemaakt door Anita Prins.
Het onderwerp? Een vrouw met ontblote borsten; zo zien vrouwen er nu eenmaal uit. Meer dan mooi en levensecht geschilderd.
Na een enkele dag moet zij in opdracht van Facebook haar kunstwerk verwijderen of verminken: een zwarte balk over die borsten. Jawel, borsten zijn vandaag de dag in Amerikaanse ogen nog altijd kennelijk hoe dan ook aanstootgevend. Zijn het die borsten of die tepels? Heftig als je die zo maar kunt zien. Ook juweeltjes in de kunst roepen kennelijk anno 2016 associaties op met seks.
Blote Kunst uit vroeger jaren mag wel maar keurig bloot vandaag de dag niet meer?
Een paar eeuwen geleden wordt al (vrouwelijk) naakt geschilderd. Abstract of realistisch. Wordt gewoon getoond; logisch. De kijker bepaalt wel waar de scheidslijn ligt tussen kunst, kitsch of suggesties die doen denken aan seks of anderszins.
We zijn nu honderden jaren verder en dan stuiten we op die bemoeizuchtige en ziekelijke hypocrisie van Facebook. Het schilderen van een mannelijke borst -jawel, met duidelijk zichtbare tepels- leidt zelfs bij Facebook niet tot opschudding of censuur.
Wat is het verschil? Ik snap niks meer van deze wereld.
Ik had echt het idee dat we in de 21e eeuw leven.
Facebook: mag ik even overgeven? Ik plak wel een zwarte balk over mijn braaksel.
Met instemming van Anita Prins (Art) staat haar schilderij boven deze column.
Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
