Facebooken

Heerlijk om regelmatig op Facebook te “zitten”.
Voor mij betekent dat vele malen meer dan simpel de zin en onzin die ik telkens weer uitkraam.
Meestal serieus, altijd met een glimlach.

“All I can do is be me, whatever that is.”
Zo ben ik en zo wil ik ook zijn. Ik ben een slecht acteur en ik wíl ook helemaal geen toneelspelen. Ik hou niet van brallerige poeha en ongenuanceerde prietpraat. Ik verkondig wel meer dan genoeg onzin maar dan is doorgaans wel overduidelijk dat ik het ook zo bedoel. De prachtige uitspraak van Kurt Cobain: “Ik word liever gehaat om wie ik ben dan geliefd om wie ik niet ben” maakt voor mij het plaatje compleet. Daar moet je het maar mee doen.
O ja, zo af en toe krijg ik de opmerking dat ik gezien mijn leeftijd wel een heel oude profielfoto gebruik. Wat is oud? De foto is van 2012; toen was ik bijna zestig. Ik hou niet van foto’s van mijzelf.

Oké, nou denk je wel ongeveer te weten wie en wat ik ben?
Ik ontneem mensen niet graag een illusie dus dat laat ik maar zo. Gelukkig is niets wat het lijkt. Nieuwe vriendjes en vriendinnetjes verwelkom ik meestal met mijn standaard oorlogskreet. Dank voor je vriendschapsverzoek. Welkom en wellicht veel wederzijdse inspiratie! Rob

In mijn jongere jaren ben ik ambtenaar. Die ambtenarentrekjes sla ik er maar niet uit en ik dek mij in voor eventuele schadeclaims. Weet waar je aan begint lijkt me meer dan duidelijk.
Van de week op mijn welkomstgroet een leuke reactie van een nieuw FB-vriendinnetje: “Dat zijn de beste. Mensen die weten hoe ze moeten genieten (kind zijn), maar serieus kunnen zijn als het moet.”
Vooral dat kind zijn moet ik nog even over nadenken…… maar ze heeft vast gelijk.

Mijn volgers weten hoe ik over FB-vrienden denk.
Eén muisklik en we zijn uit elkaars virtuele leven verdwenen. Dat is zo en zal altijd zo blijven.
Eerder heb ik gekscherend geschreven dat mijn Facebook-vrienden bestaan uit een zorgvuldig aantal geselecteerde gekken. Dat gekke hoort uiteraard in de categorie onzin maar ik weet wel wie ik tot FB-vriend wil rekenen. Nooit en te nimmer zal ik alleen maar klakkeloos mensen tot mijn FB-vrienden (m/v) rekenen om te pronken met aantallen.
Een paar keer per jaar haal ik de bezem door mijn FB-vrienden. Mensen van wie ik nooit, maar dan ook nooit wat hoor. Natuurlijk zijn er die stille genieters; zelf niet zo actief op FB. Vinden ze het jammer of niet leuk dat ze in de kliko zijn beland dan melden ze zich wel weer. Zo nee dan missen we allebei niks. Zo simpel kan het zijn.

Ik ben zelf trouwens een heel slecht volger.
Op selfies en zo reageer ik hoe dan ook zelden tot nooit; boeien me totaal niet. Natuurlijk geef ik op andere verbale of visuele brouwsels her en der wat smileys of produceer ik wat woorden. Iedere dag besteed ik tijd aan Facebook; het is voor mij ook best wel belangrijk.
Door mijn fysieke beperkingen is mijn echte wereld in een paar jaar tijd akelig klein geworden. Wat ik vooral mis zijn de sociale contacten: op je werk, in de winkel, op straat, bij een vereniging. Ze lijken zo gewoon en vanzelfsprekend. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Ik weet waar ik het over heb. Mentaal regelmatig slopend; werk ik aan.
Ook daarom is Facebook voor mij zo belangrijk.

Er is nog één puntje dat mij heftige gewetenswroeging bezorgt.
Waarom krijg ik altijd zoveel reacties van vrouwen?

Meer columns van Rob van Spanje? Lees zijn bundel Vis op vrijdag!
[bol_product_links block_id=”bol_56fec0b761913_selected-products” products=”9200000039366285″ name=”Vis op vrijdag” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

written by Rob van Spanje